Απολιθωμένο δάσος
Ξύλο, σου είπα, νοιώθω. Και με μέτρησες άνθρακες δεκατέσσερις. Κι αποφάσισες πως πανάρχαιοι οι ρόζοι μου είναι, και σεβαστικά μου φέρθηκες, δε λέω, μόνο να, πόνεσε λίγο το κάρφωμα εκείνης της επιγραφής, προσοχή απολιθωμένο, γιατί βλέπεις, περνάν όλοι και κοιτάζουν και δεν αγγίζουν και συγγνώμη που σε στεναχωρώ, αλλά τώρα νοιώθω πιο ξύλο από ό,τι πριν, γιατί βλέπεις, θα προτιμούσα με τσεκούρι να με κόψεις, όπως παλιά, παγκάκι να γίνω να ‘ρχονται στην αγκαλιά μου οι ερωτευμένοι, έρωτα ξανά να νοιώσω έστω κι έτσι, γιατί βλέπεις, θα προτιμούσα με τσεκούρι να με κόψεις, να με φάει η αλμύρα ακρόπρωρο των καραβιών, ξανά να ταξιδέψω έστω κι έτσι, γιατί βλέπεις, θα προτιμούσα με τσεκούρι να με κόψεις, σκλήθρα να γίνω σανιδιού θεατρικού, μαγεία να ξανανοιώσω έστω κι έτσι, γιατί βλέπεις, θα προτιμούσα με τσεκούρι να με κόψεις, να ζωγραφίζουν πάνω μου πορτραίτα στο Φαγιούμ, ανάμνηση να γίνω έστω κι έτσι, και τέλος-τέλος, αν το αίμα απ’ το τσεκούρι δεν τ’ αντέχεις, κάψε με στη φωτιά στον Κλήδονα, να πηδάνε από πάνω μου παιδιά, παιδί να ξαναγίνω έστω κι έτσι, ή έστω, αν κρίνεις πως δεν αξίζω τέτοια τύχη, κάψε με Ιούδα το Μεγαλοβδόμαδο, το προτιμώ το φτύσιμο από το σεβασμό σας.
11 σχόλια:
ta panta gia ligi prosoxi.. gia ena ftisimo.an kai protimw to sebasmo, arkei na einai (estw kai ligo) alithinos..
Άτσα του και φωτογραφίες το τίποτα. Πάει, χάλασε ο κόσμος. Εκμοντερνιστήκαμε...
Όμορφο κείμενο, αλλά αυτό μάλλον δεν αποτελεί πια είδηση :-)
Κάποτε είπα σε έναν ποιητή, "το αίμα σου θέλω, όχι τη δεξιοτεχνία σου". Και δεν μου ξαναμίλησε. Εσύ παρά το ότι το χύνεις το αίμα σου μαύρο, δεν το χαλαλίζεις για κανέναν. Την τελευταία σου φράση την έχω πει κι εγώ με κάποιους άλλους τρόπους, ίδια όμως. Ωστόσο σαν τους φονιάδες γυρίζουμε στον τόπο του εγκλήματος και δημιουργούμε προϋποθέσεις σεβασμού έστω κι αν αυτό γίνεται χωρίς πρόθεση. Μέσα μας, στο βάθος μας υπάρχει αυτή η πρόθεση φυσικά. Το πόσο εξακολουθούν να μας αφορούν οι αλήθειες μας είναι άλλο θέμα.
Ωραίο το κειμενό σου, με τη θέση σου καταλήγω να διαφωνήσω, καθότι συνεχίζεις να γράφεις ωραία κείμενα. Προς τι; για το φτύσιμο;
Με τα κείμενα σου έχω πλέον πρόβλημα: έρχομαι, στέκομαι ενεός (η σε πιο απλά ελληνικά μένω μαλάκας) και τι να γράψω; Πολύ ωραίο κείμενο; Τα είπαμε αυτά, πολλάκις. Υποθέσεις για το πώς τα κείμενα συνδέονται με τη ζωή σου; Φιλολογικοί αριβισμοί, συχνότατα αφελείς. Θα αρχίσω να αφήνω φατσούλες από εδώ και μπρος, τους λείπει η σοβαρότητα που περισσεύει στις παραπάνω ερωτήσεις. Να, δες μία :-!!
[Άσχετο: Αλλάξαμε τεχνικό σύμβουλο ή έμαθες μόνο σου ολομόναχο να ανεβάζεις φωτογραφίες;]
@ veloz, xelix nebulae, herinna, Άμμε, καλησπέρα σας.
Ό,τι γράφει ο καθένας μας επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και το το τι ήθελε να πει ο γράφων, μάλλον, είναι πια ξεπερασμένο. Κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι για να καταλάβω πως δεν είναι απαραίτητο οι αφηγήσεις κάποιου να συνδέονται με τη ζωή του, πολύ περισσότερο με τα σχόλια στα μπλογκ του.
herinna, γράφω γιατί ξεσπάω και αυτό το ξέσπασμα ομορφαίνει τις μέρες μου. Έτσι απλά.
Άμμε, ξέρω τι εννοείς, το παθαίνω συχνά. Όμως, μην προβληματίζεσαι, στα γραπτά μου φαίνεται πως συμβαίνει περίπου το ίδιο με τις εξετάσεις. Ο μαθητής βγαίνει από την αίθουσα και νοιώθει ευχαριστημένος ή όχι από την απόδοσή του, δε χρειάζεται ο βαθμός για να καταλάβει. Ύστερα μην ξεχνάς πως εδώ ο μαθητής έχει την άνεση να το σκίσει το γραπτό του και να μην το παραδώσει ποτέ.
(Τις φωτογραφίες τις έμαθα από κάποια σχόλια που διάβασα στο Χνούδι για το devianart και το πολέμησα.:) )
Κατά την εκτέλεσή σου θα στεκόμαστε σε στάση προσοχής, χαιρετώντας στρατιωτικά τον ηρωικό "εχθρό" ! Η μήπως προτιμάς το "Φίλημα" στο Μανιάκι;
Πόσο κάτι από ένα Τίποτα...
Λογογλυπτική είναι αυτό,όχι...ξυλογλυπτική!
Υπέροχο είναι!!!
Καλησπέρα!
Θα το τυπώσω και θα το κολλήσω στην πόρτα της...
@ weaver,
το "Κάτθανε, κάτθανε", μπορώ να έχω; :)
@ kyriaz,
απελέκητη...:)
@ Μαρίλια, καλησπέρα σου:)
@ Παράλληλε,
Φοβάμαι πως είναι πολύ μικρό το κείμενο για να αντέξει το βάρος των προσδοκιών σου...
Ως άνθρακας, αν και όχι 14, συγκινήθηκα..
Δημοσίευση σχολίου