Τμήμα Δ, 3
Πρόκοψες και το ‘κοψες. Αλλά εγώ θα μιλώ πάντα στον πληθυντικό. Ήρθα να κάνουμε ένα τσιγαράκι, έτσι θα λέω. Πάντα. Δε σ’ ενοχλεί ο καπνός, ε; Ούτε κι εμένα μ’ ενοχλεί που δεν καπνίζεις. Μ’ άλλους νοιώθω αμήχανα. Δεν μπορώ να εκφραστώ, ρε παιδί μου, πως το λένε. Μιλώ κι έχω άγχος μην τυχόν και ξεστρατίσει ο καπνός στο πρόσωπό τους κι αποσυντονίζομαι. Τι να πεις έτσι; Τα απολύτως τυπικά. Δεν μπορείς ν’ ανοίξεις την καρδιά σου, μπορείς; Έτσι. Και μιας κι ανοίγουμε την καρδιά μας τώρα και καπνίζουμε και μιλάμε σαν άνθρωποι, να σου το πω κι αυτό, δεν αντέχω να το βαστάω άλλο. Τόσο καιρό, τα απολύτως τυπικά έλεγα και σε σένα. Όλα πάνε καλά, μην ανησυχείς, το χρώμα σου καλύτερο το βλέπω σήμερα, σα να πήρες κα ‘να κιλό, ο Δημήτρης έγραψε 19 στ’ Αρχαία κι ο Κωνσταντίνος πήγε καλά στη Φυσική που φοβόταν, τα καταφέρνουμε μια χαρά, προσπάθησε να τρως, Τα τυπικά σου έλεγα. Μα άλλα ήθελα να σου πω. Άλλα. Να σε βρίσω ήθελα. Ανάθεμά σε, τι δουλειά έχεις εδώ μέσα εσύ, ε; Έτσι θα σου έλεγα. Τσακίσου και γύρνα σπίτι σου, θα σου έλεγα, σ’ αγαπάμε και μας λείπεις και δεν μπορούμε δίχως σου. Έτσι θα σου έλεγα. Και φοβάμαι, έτσι που σε βλέπω, πώς έχεις γίνει έτσι, δεν είσαι εσύ ο Θάνος μας, δε σ’ αναγνωρίζουμε πια, έτσι θα σου έλεγα. Και ξανά σ’ αγαπάω. Και τι θέλεις να κάνω, πες μου τι θέλεις να κάνω για σένα και για την Ανθούλα και για τα παιδιά, δεν έχεις ζωή πια, δώσε μου οδηγίες, έτσι θα σου έλεγα. Και ξανά σ’ αγαπάω. Και, φοβάσαι; θα ρωτούσα. Φοβάσαι κι εσύ, όπως κι εγώ; Και ξανά σ’ αγαπάω. Και εσύ θα μου απαντούσες, όλα θα μου τά ‘λεγες, όπως πριν, δε θα μου τά ‘λεγες; Θα μου τα έλεγες. Αν κάπνιζες. Μα δεν κάπνιζες, ανάθεμά σε, δεν κάπνιζες, πρόκοψες κι έκοψες το τσιγάρο και περιοριστήκαμε στα απολύτως τυπικά. Πρόκοψες. Αλλά ησύχασε, πέρασε τώρα. Τώρα μπορούμε να μιλάμε σαν άνθρωποι πάλι. Να τα λέμε όλα. Κι είναι ήσυχα εδώ για κουβεντούλα. Κι ο χρόνος πολύς. Είσαι σίγουρος πως δε σ’ ενοχλεί ο καπνός, ε;
Ο πίνακας του Σαράντη Καραβούζη.
