Πηγή Καφετζοπούλου-Για λίγο

θα ήθελα να ζω
τη μέρα μέσα στα αόρατα
και τη νύχτα
στο θαλασσινό βυθό.

Εντάξει;


http://trelitoufegariou.blogspot.com/

Του θαλάμου 13

Μωρέ, μια χαρά είμαι εδώ σου λέω! Πασάς στα Γιάννινα. Πάνε κι έρχονται οι χανούμισσες με τις άσπρες τις στολές τους και με τα πασουμάκια τους τ’ αθόρυβα. Ώρα για την ενεσούλα μας, τιτιβίζουν. Ευχαρίστως. Τρελαίνομαι μ’ εκείνο το μας. Τρελαίνομαι. Πώς πάμε σήμερα; Με προσέχεις; Πρώτο πληθυντικό, όχι αστεία. Πώς πάμε σήμερα; Μια χαρά πάμε, μου πέρασε η πνευμονία που με κρεβάτωσε, αλλά σιγά να μην τους το πω. Μ' αρέσει εδώ. Κάθε μέρα κι άλλο πόνο βρίσκω. Πότε στο στήθος, πότε στο στομάχι. Κι όλο ψάχνουν. Κατατρυπημένο μ’ έχουν, φλέβες δεν έχω πια. Τίποτα δε βρίσκουν, δε δικαιολογείται ο πόνος, λέει, θα μου δώσουν εξιτήριο, λέει. Δε με νοιάζει τι δικαιολογείται και τι όχι, απαντώ, εγώ πονάω. Πονάω και δεν πάω πουθενά. Και απαιτώ, κύριοι, απαιτώ. Τόσα χρόνια τα έσκαγα στο ΙΚΑ, σειρά σας τώρα. Ο ασθενής πονάει, τελεία και παύλα. Δουλειά σας είναι να βρείτε πόθεν ο πόνος. Τι θέλετε; Να με βρει και τίποτα ξαφνικό στο σπίτι, το γέρο μαγκούφη και να πάω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι; Αμαρτία είναι. Έτσι που λες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, με κρατάνε και δώσ’ του και τρυπάνε. Μα δε με νοιάζει. Ας τρυπάνε όσο θέλουν, αρκεί να με κρατήσουν εδώ. Με τα θερμόμετρά μας και με τις εξετάσεις μας και με τις ενεσούλες μας. Ό,τι θέλουν ας κάνουν. Ό,τι θέλουν. Εγώ το μας θέλω ν’ ακούω. Το μας.

Πίνακας: Περικλής Πανταζής, Κεφάλι Γέρου