Η Αφροδίτη της Μήλου...
Στων ματιών μου τις κόγχες καρφώθηκε η νύχτα, είπες. Και μάζεψα ένα-ένα τ’ άστρα και την κέντησα ξανά να δεις. Κι είδες στα χέρια μου πληγές απ’ το βελόνι κι είπες. Πόσο φρικιαστικό το θέαμα είναι. Κι έπιασα τα χέρια μου και τα ‘κοψα να μην τα βλέπεις πια και σε τρομάζουν...
10 σχόλια:
oti pio dynato exw diabasei..
anthrwpoi ou oti kai na kaneis gia aytous den einai arketo, panta zitoun kati akoma. Kai esy to ksereis oti oute kai ayto tha einai arketo, alla me oli tin psixi sou prospatheis..
τα σέβη μου!
Νομίζω ότι είναι το πιο πυκνό σου. Τα σέβη μου, χωρίς πλάκα.
Μ' άρεσε...πολύ!
Eίναι κι οι άλλοι όμως...
εκείνοι που μ'ενα πρωινό φιλί γίνονται αυτοκράτορες...
κι έτσι έμεινες εσύ χωρίς χέρια κι εγώ χωρίς τ' αστέρια μου
Την Αφροδίτη και τα μάτια σου...
veloz, ioeu, άμμε, kyriaz, Μαρία που δε σε λένε Μαρία, Τυχάρπαστε, Αντώνη,
σας ευχαριστώ πολύ:)
Το μήλο της Αφροδίτης ζωγράφισες!...
Την Αφροδίτη και τα μάτια σου...
Δημοσίευση σχολίου