Βύρων Λεοντάρης, Νυχτερινά...
Πονώ γιατί πέρασε μέσ' απ' την καρδιά μου
ένα μεγάλο αγκάθι
σπρωγμένο με τόση άνεση από δάχτυλα
που αγάπησα δίχως ελπίδα δίχως σύνεση
και τώρα πια δεν έχω λόγια να σκοτώσω τούτη την πληγή
φωνές για να την κρύψω.
Γιατί, δε θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι,
όσα έζησα
τώρα μονάχα ποίηση νά 'ναι.
9 σχόλια:
"Γιατί, δε θέλω, δεν μπορώ, δεν καταδέχομαι,
όσα έζησα
τώρα μονάχα ποίηση νά 'ναι"
Να ο μοναδικός λόγος να..."μισήσει"
κανείς την ποίηση!...
Ποίηση να 'ναι;
Να σε φιλέψω τότε ένα απόσπασμα από τον Εγγονόπουλο;
Η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε
[...]
μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς
Μακάρι κάτι να' ναι. Ζω κατέληξε στερεύω να πει... Δεν το θέλω, δεν το μπορώ, όμως το καταδέχομαι, χωρίς ελπίδα, χωρίς σύνεση, χωρίς λόγια ό, τι αγάπησα στερεύω θα πει. Με ενοχλεί ακόμα και που τούτη η μέρα ισημερία προσμετράται. Ισορροπία σύμφωνη μόνο για αντι- ποιητική
Η ποίηση είναι ο τοκογλύφος του πόνου.
πόσα δεν θα 'χα ζήσει,
πόσα ποτέ δεν θα υπήρχαν,
αν ποίηση δεν ήταν μέσα μου...
Η ποίηση είναι η έξοδος από την καθημερινή εικόνα των πραγμάτων.
Ο προθάλαμος της αιώνιας ηδονής.
(δεν πιστεύω να με παίρνεται στα σοβαρά..;=)
Διορθώνω, να με παίρνετε και όχι να με παίρνεται, αλλά όπως και να το πάρει κανείς, από τη στιγμή που ανοίγει εκείνη η πόρτα, κι έχεις περάσει το κατώφλι, ζεις ανάμεσα στους καταραμένους που είδαν αυτό που θα ευχόσουν να μην είχες δει ποτέ.
Να είστε όλοι καλά και να γράφετε. Ένας τρόπος ν' ανασαίνεις κι αυτός...
με τρομάζει ο αόριστος κι ο παρατατικός.
σε ενεστώτα πάντα!
Δημοσίευση σχολίου