Κουφάλα ζωή...

Κι εδώ, μου λέει περήφανα, ήταν ο μύλος. Βλέπεις; Πέτρες γκρεμισμένες έβλεπα, αλλά, ναι, βλέπω, είπα. Εδώ ο προπάππους σου, εδώ ο παππούς σου, εδώ κι εγώ. Ξέρεις πόσα σακιά στάρι έχω κουβαλήσει; Κι εδώ, ροβόλησε λίγο παρακάτω, σε τούτη τη βελανιδιά ξαπόσταινα κι αγνάντευα τ’ αντίκρυ. Κι όταν δεν ξαπόσταινα, πάλι αγνάντευα τ’ αντίκρυ. Εκεί, το πέρασμα ανάμεσα στα πουρνάρια, το βλέπεις; Τούτη τη φορά το είπα πιο σίγουρα το ναι, το έβλεπα το πέρασμα και τα πουρνάρια. Από κει έρχονταν, είπε. Από κει. Κάθε που τους έβλεπα να ξεπροβάλουν έβαζα το χέρι εδώ, στην κουφάλα της γριάς, τη βλέπεις; Έβαζα το χέρι κοιτάζοντας τ’ αντίκρυ. Δε φοβόμουν, είχα τα μάτια μου γερά. Δε φοβόμουν, δε μ’ ένοιαζε αν ήταν ένας, δυο, δέκα, μόνο τις τραγιάσκες τους ήθελα να δω. Μόνο αυτές. Έβαζα το χέρι στην κουφάλα κι έβγαζα δυο. Μια του ΕΛΑΣ και μια του ΕΔΕΣ. Ό,τι φορούσαν αυτοί, φορούσα κι εγώ. Έτσι επιζήσαμε, ήταν άγριοι καιροί τότε. Δε μιλάς; Έχετε τις ευκολίες σας εσείς και καμώνεστε πως υποστηρίζετε ιδεολογίες, μα με τρύπια παπούτσια στο χιόνι δεν περπατήσατε. Έτσι ζήσαμε, ξαναείπε αγγίζοντας τρυφερά την κουφάλα και χαμήλωσε τα μάτια, πριν καταλάβω αν ήταν η περηφάνια ή η ντροπή που τα είχε υγράνει…