Ας παίξουμε...

Να παίξω με τις λέξεις, λες. Θα σεβαστώ την επιθυμία σου. Να, ορίστε! Είδες τι όμορφα χαμογελώ, όταν πρέπει; Χαμογελώντας θα σου πω για ταξίδια, για μακρινούς αστερισμούς, για τη ζεστασιά του Νότου, για μοναδικές μουσικές. Χαμογελώντας. Κι εσύ θα χαμογελάς, ακούγοντάς με. Αυτό κάνεις πάντα, όταν σου διηγούμαι τα ταξίδια μου. Γιατί εσύ το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Δεν υπάρχουν συγχορδίες, ούτε Νότοι, ούτε ταξίδια. Εσύ το ξέρεις πως, μήνες τώρα, αγκυροβολώ στο γαλάζιο της δεκαεφτάρας οθόνης μου. Εσύ το ξέρεις πως η μοναδική συγχορδία που με δονεί είναι η μονότονη των πλήκτρων συγχορδία. Εσύ το ξέρεις πως οι αστερισμοί μου από βράδυ σε βράδυ, όχι στο Νότο, αλλά όλο και πιο δυτικά, όλο και πιο δυτικά, δύουν. Δύουν.

(Από την Καπετάνισσα οι λέξεις)