Η αμπολή...

Ένα δυο τρία. Όλο και πιο κοντά, σε πλησιάζει. Με την τσάπα στα χέρια, σε πλησιάζει. Ένα δύο τρία, όλο και πιο κοντά, ήρθε η ώρα, λέει, έπεσε ο ήλιος. Ένα δύο τρία. Όλο και πιο κοντά, πλησιάζει. Μια δυο τρεις, κι εσύ μετράς μαζί του. Ένα δύο τρία. Τώρα. Μια δυο τρεις. Η τσάπα σε κόβει στα δυο, μια δυο τρεις, διαμελίζει τα χώματά σου, μια δυο τρεις, το νερό κυλάει ανάμεσά σου, μια δυο τρεις, δε ζήτησες νερό, το άλλο σου μισό θες, μια δυο τρεις, πού είναι τ’ άλλο σου μισό; Μια δυο τρεις και ψάχνεις τ΄ απέναντι. Ποια τσάπα σε κόβει στα δυο, κάθε που πέφτει ο ήλιος, με μια, με δυο, με τρεις;