Της νύχτας...

…Να κοιμάμαι θέλω. Να κοιμάμαι μέχρι να κοιμηθώ. Περνάνε πιο γρήγορα έτσι οι μέρες, δε νομίζεις; Σκασίλα μου τι νομίζεις. Άκου με μόνο. Θέλω να τελειώνω. Να περάσουν αναίμακτα τα χρόνια. Δεν το θέλω το αίμα. Με τυφλώνει το κόκκινο. Ό,τι είναι να γίνει, να γίνει, αλλά όχι αίμα. Πιάσε ένα σβηστήρι, αν είσαι φίλος, στάσου μπροστά στον πίνακα και σβήνε. Χωρίς ερωτήσεις. Δε ρωτάνε οι φίλοι. Καταλαβαίνουν. Τις σημαίες, σβήσε, που ανεμίζουν. Τις τσιμινιέρες μην τις πειράζεις, μια χαρά είναι. Και τώρα τα δέντρα. Όλα. Ένα προς ένα. Και το πράσινο μ' ενοχλεί. Άφησε μόνο τις πέτρες. Πολλές πέτρες, έτσι. Λατομείο να χάσκει ο τόπος. Κι από τις εποχές, άφησε μόνο το χειμώνα, να χιονίζει, να σκεπαστούν τα πάντα. Αθόρυβο το θέλω το χιόνι. Τελευταία κάνει πολύ φασαρία κι αυτό. Και να ‘ναι μαύρο. Δεν ξέρω πού θα το βρεις, δε με νοιάζει. Μαύρο το θέλω. Και τη θάλασσα σβήσε, κράτα μόνο το βυθό της, ήσυχα είναι εκεί. Και μαύρα. Και τα τραγούδια σβήσε. Μόνο εκείνο το τραγούδι της ευθείας γραμμής του παλμογράφου, αυτό, ναι, δε με νοιάζει να μου το τραγουδάς, με βοηθάει. Και τώρα τα παιδιά. Δεν τα θέλω ούτε αυτά. Τα ζηλεύω. Πολύχρωμα όνειρα κι όλη τη ζωή μπροστά τους να κάνουν λάθη. Σβήσε τα. Κι ύστερα σβήσε κι εμένα. Μη ρωτάς, κάνε ό,τι σου λέω. Σε δυσκολεύει το Ε του εγώ μου ε; Τεράστιο κι ανεξίτηλο. Το ξέρω, προσπάθησα κι εγώ. Γι’ αυτό θέλω να κοιμάμαι. Γιατί δεν έχω καταφέρει ακόμη να το σβήσω. Τουλάχιστον, άλλαξέ με. Βάλε μου ρυτίδες. Εκεί στους χτύπους της καρδιάς. Έτσι. Να μην τη νοιώθω. Με κουράζει ο χτύπος της…