Η αποθήκη...

Κάθε που φυσούσε, κάθε που έβρεχε, τις χειμωνιάτικες νύχτες γύρω απ’ το μαγκάλι, μια ήταν η κουβέντα. Η αποθήκη. Αν συνεχίσει έτσι ο καιρός, δε θα αντέξει, έλεγαν. Κι έβγαινε ο πατέρας μέσα στη νύχτα, να πάει δίπλα, στην αποθήκη, και μέτραγε ραγίσματα. Γύριζε πίσω στάζοντας, τον περιμέναμε όλοι με αγωνία, θα αντέξει και σήμερα, έλεγε, μπρος στα κρεβάτια σας, υπακούαμε εμείς, αλλά ο ύπνος αργούσε να έρθει, τον κυνηγούσε ο άνεμος και τα μουρμουρητά στο μεγάλο κρεβάτι, έστηνα αυτί μια δω, μια κει, να κλέψω μυστικά, δεν τα κατάφερνα, της θύμωνα πολύ τότε της αποθήκης, της θύμωνα ακόμη πιο πολύ την επόμενη μέρα το πρωί, σαν την έβλεπα σώα και αβλαβή να στέκει, όπως πάντα, κολλημένη στ’ ανατολικά του μικρού σπιτιού, να εξακολουθεί να καταδυναστεύει το χώρο, να δεσπόζει, ποιο, αυτό το χωμάτινο ραγισμένο πράγμα, τη μισούσα σχεδόν, γιατί με είχε απογοητεύσει, τίποτα σπουδαίο δεν είχε γίνει την προηγούμενη νύχτα, δε μας είχε πλακώσει, τη μισούσα, γιατί το δράμα μου είχε στερήσει, τι θα είχα να διηγηθώ τώρα; Πού το θάρρος μου θα έδειχνα; Ποιον από θάνατο θα έσωζα; Και ποιος για τη ζωή του θα με ευγνωμονούσε; Κι όμως, τόσα σενάρια τη νύχτα είχα καταστρώσει…