Αμήχανον
Το ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να φύγω από δω. Κλείσανε οι δρόμοι με κυκλώσανε, στη μέση εγώ Μανώλης και γύρω-γύρω οι δρόμοι. Κι όλο κάποιος το τραβάει το σκαμνί κι όλο χάνω και ξανακάθομαι σ’ αυτό και πάν οι δρόμοι και το φτού ξελευτερία. Μόνο το δεν περνάς έμεινε. Το δεν περνάς κυρά-Μαρία. Κι ύστερα σου λέει μεγαλώσαμε.
Πίνακας: Καίτη Μαυρομμάτη, Γυναίκα Σε Μπαλκόνι.
6 σχόλια:
συν κυρα-Μαρια και χειρα κινει.
βρε μανία οι
camisetas personalizadas!
δε μου λες, τιποτένιο,
τι θα γινόταν,
αν αντί για κυρά Μαρίες είμασταν μέλισσες;
το ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΣ κυρά Μαρία,
δε θα γινόταν ΠΕΡΝΑ-ΠΕΡΝΑ η μέλισσα;
αν δε με θέλετε, πάω από κει που ήρθα...
(smile)
πού είναι εκείνο με τα Ιωάννινα και τον πατέρα;
το ψάχνω...
Καλώς τους:)
Από μηχανής θεέ, συν-ασπιδα Αθηνάς;;
quartier libre,
τι γράφει ο rodrigo; Αν με βρίζει, ειδοποίησε, ε;
Όσο για τα Γιάννινα και τον πατέρα, είναι στο "μη ρωτάς γι άλλα τραγούδια". Δεν ξέρω πώς να σε πάω εκεί.
Περάσαμε καλά;;;
o.k.
οδηγήθηκα
Καλημέρα Τίποτα!
Μη σκιάζεσαι, δεν σε βρίζει. Να πουλήσει μέσω του blog σου προσπαθεί, που σημαίνει ότι έχεις μεγάλη επισκεψιμότητα. Τον έχω ξανασυναντήσει τον εν λόγω κύριο και σε άλλο επιτυχημένο blog. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, εσύ θα το κρίνεις...
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου