Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Κάθαρση



Αναγκαστήκαμε να του σπάσουμε τα πόδια. Όχι πολύ, μη φοβηθείς. Ελάχιστα. Ίσα-ίσα στους αστραγάλους. Καιρό το παλεύαμε, αλλά για όλα έρχεται η στιγμή. Ό,τι δεν καταφέραμε παλιότερα, το μπορέσαμε τώρα. Τύψεις; Όχι, έπρεπε να γίνει. Πολύ ψηλός. Σε όλα. Ύβρις να ξεχωρίζει. Ούτε ο Θεός δεν το θέλει. Αν το ήθελε, θα τον προετοίμαζε. Ήταν από κείνη την πάστα των ανθρώπων ο πούστης, που δεν το ‘χουν σε τίποτα να σηκώσουν το τηλέφωνο και να δώσουν ακριβείς οδηγίες για το φέρετρό τους. Τόσο πολύ άντεχε. Όλα καλά, όμως. Ξαφνικός ο θάνατος, δεν πρόλαβε. Αναλάβαμε εμείς και επιτέλους προλάβαμε. Αποκαταστήσαμε την τάξη. Τακτοποιήσαμε την ιδιαιτερότητα. Τον φέραμε στα μέτρα μας. Φέρετρο στα μέτρα των κοινών ανθρώπων. Ίσος μας, πια. Επιτέλους. Τύψεις; Όχι. Τώρα λέω πως δε γινόταν αλλιώς. Δε χωρούσε αλλιώς. Α, και πού ‘σαι; Εκείνο το «αναγκαστήκαμε» στην αρχή, σβήσ’ το. Δεν απολογούμαι. Ό,τι κάναμε, κάθαρση το λένε. Κάθαρση το λένε, ακούς ; Κάθαρση. Και τύψεις δεν έχω, σου λέω, τύψεις δεν έχω. Κάθαρση το λένε ό,τι κάναμε. Ανάθεμά το, το κάθαρμα, ανάθεμά το.

Πίνακας: Γιάννης Γαΐτης, Ανθρωπάκια, κατασκευή από ζωγραφισμένο ξύλο.

6 σχόλια:

Aντώνης είπε...

Αυτό μ' αρέσει στην τραγωδία. Επιτέλους κάτι αρχαιοελληνικό δεν έχει μέτρο... Κι εκεί οι καθηγητές: όχι επέρχεται η κάθαρσις στο τέλος. Να μπούν όλα στην κοινή λογική τους. Αφήστε, ρε φίλε, κι ελεύθερο κι έναν να ζήσει με πάθος κι ας χαρεί στο τελός μόνος του το δικό του το λάθος. Έτσι δεν ξεκίνησε κι ο Αδάμ, γαμώ τα θρησκευτικά σας?

Ανώνυμος είπε...

1872 Μαρτύου 9
Επέρασε εις την άλιν ζοίν η Καιράνα Αγριμάνενα και εκιδεύθη εν τω ναώ του Παντοκράτορος Χριστού εις την παρον Φορτέζα και ο άγιος Θεός αναπαύση αυτίν.

vel... είπε...

Μπα... ούτε και στο φέρετρο δε θα 'ναι στα μέτρα τους. Κάτι τέτοιοι ψηλοί άνθρωποι πάντα προεξέχουν. Τα καθάρματα... :)

Fight Back είπε...

τις περισσοτερες φορες μετα τα κειμενα σου μενω ταραγμενος να τα σκεφτομαι. χτυπανε δυνατα στο εσωτερικο μου, και αυτο εδω ηταν απιθανο.

Τίποτα είπε...

Σας ευχαριστώ, παιδιά

Η αλήθεια είναι πως είχα μια αμφιβολία ότι δε φαινόταν καθαρά αυτό που ήθελα να πω. Και τούτη τη φορά, περισσότερο από κάθε άλλη, ήθελα να φαίνεται. :)

Ανώνυμος είπε...

Έχω διαβάσει πολλά κιλά χαρτί που δε λένε ούτε τα μισά απ' όσα αυτή η παράγραφος.
Τα σέβη μου.

[Αν φαίνεται, λέει!]