Κάθαρση

Αναγκαστήκαμε να του σπάσουμε τα πόδια. Όχι πολύ, μη φοβηθείς. Ελάχιστα. Ίσα-ίσα στους αστραγάλους. Καιρό το παλεύαμε, αλλά για όλα έρχεται η στιγμή. Ό,τι δεν καταφέραμε παλιότερα, το μπορέσαμε τώρα. Τύψεις; Όχι, έπρεπε να γίνει. Πολύ ψηλός. Σε όλα. Ύβρις να ξεχωρίζει. Ούτε ο Θεός δεν το θέλει. Αν το ήθελε, θα τον προετοίμαζε. Ήταν από κείνη την πάστα των ανθρώπων ο πούστης, που δεν το ‘χουν σε τίποτα να σηκώσουν το τηλέφωνο και να δώσουν ακριβείς οδηγίες για το φέρετρό τους. Τόσο πολύ άντεχε. Όλα καλά, όμως. Ξαφνικός ο θάνατος, δεν πρόλαβε. Αναλάβαμε εμείς και επιτέλους προλάβαμε. Αποκαταστήσαμε την τάξη. Τακτοποιήσαμε την ιδιαιτερότητα. Τον φέραμε στα μέτρα μας. Φέρετρο στα μέτρα των κοινών ανθρώπων. Ίσος μας, πια. Επιτέλους. Τύψεις; Όχι. Τώρα λέω πως δε γινόταν αλλιώς. Δε χωρούσε αλλιώς. Α, και πού ‘σαι; Εκείνο το «αναγκαστήκαμε» στην αρχή, σβήσ’ το. Δεν απολογούμαι. Ό,τι κάναμε, κάθαρση το λένε. Κάθαρση το λένε, ακούς ; Κάθαρση. Και τύψεις δεν έχω, σου λέω, τύψεις δεν έχω. Κάθαρση το λένε ό,τι κάναμε. Ανάθεμά το, το κάθαρμα, ανάθεμά το.

Πίνακας: Γιάννης Γαΐτης, Ανθρωπάκια, κατασκευή από ζωγραφισμένο ξύλο.