Ό,τι κι αν πεις

Κάποιος τον έσπρωξε μπροστά, μόνο το χέρι του θυμάται, κι ύστερα φως που του ‘καψε τα μάτια και στο βάθος ένα σεντόνι μαύρο, το 'νιωθε να κινείται, και φωνές, πολλές φωνές που δεν ξεχώριζε τι λέγαν, αλλά ήταν σίγουρος πως, ναι ήταν σίγουρος, με θαυμασμό μιλούσαν και το όνομά του το δοξάζαν κι ύστερα, κάπως λιγότερο πονούσανε τα μάτια και πρόσωπο απέκτησε το μαύρο το σεντόνι, πρόσωπο, πρόσωπα, πολλά πρόσωπα, πάρα πολλά πρόσωπα και μάτια, μάτια, δεκάδες μάτια τον κοιτούσαν και γελούσαν και περίμεναν, τι, ήθελε να φωνάξει, τι, τι άλλο θέλετε από μένα, τι περιμένετε από μένα, τι άλλο θέλετε από μένα, καλά περάσαμε ως τώρα, μη με παιδεύετε, αφήστε με, αφήστε με εκεί πίσω, εκεί αφήστε με, εκεί είναι η θέση μου, εκεί, δεν τη μελέτησα ετούτη την υπόκλιση, ούτε γραμμένη στο σενάριο είναι, λείπει κι ο σκηνοθέτης είμαι μόνος, δεν το βλέπετε; Ήθελε να φωνάξει. Μα δε φώναξε. Έστεκε εκεί, ώρα πολλή, χωρίς φωνή. Κι ύστερα άδειασε ο τόπος. Άδειασε. Και βρήκε τη φωνή του κι ούρλιαξε: Και τώρα τι; Και τώρα τι; Και τώρα τι; Και τώρα να δω τις τσίχλες πώς θα ξεκολλήσω απ’ τα καθίσματα. Βρωμιάρηδες, ό,τι κι αν πεις, ακούστηκε απ’ το βάθος η Μαρία που εκτελούσε και χρέη ταξιθέτριας.

Πίνακας: Κωνσταντίνος Ξενάκης, ακρυλικό σε μουσαμά.