Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Κακίες



Έχετε τον κύκλο σας εσείς. Καταλαβαίνω. Να δεις πώς το ‘πε, στων ιδεών την πόλιν, ή κάπως έτσι, ναι, ναι, καταλαβαίνω. Κύκλος κλειστός ερμητικά εις τους παρείσακτους, δεν μπαίνει όποιος κι όποιος μέσα. Συχνά τα λέτε μεταξύ σας, κώδικες και συνθηματικά κι ονόματα παράξενα και υποκλίσεις, αχ πώς ταιριάξατε το κάπα με το ταυ, και τι γλυκά που έρεε το ρο σας, παρακαλώ, πρώτος εσείς το εύρημα το ηύρατε, ευχαριστώ, είναι αλήθεια το φοβόμουν, απευθυνόμεθα σε αδαείς μην το ξεχνάτε. Ναι, ναι, καταλαβαίνω. Σπάω τα μούτρα μου στις πόρτες τις κλειστές σας, νύχια ματώνω στις λέξεις σας τα στρείδια, αλλά ναι, καταλαβαίνω. Να φανταστείς, ρε συ, είναι φορές που έρχομαι στην πόρτα σας, μόνο και μόνο για να πω ευχαριστώ και πάλι πόρτα τρώω, δεν είναι λέξη δόκιμη λέει το ευχαριστώ, κάπως σε –ισμό να καταλήγει πρέπει για να 'ναι ευχάριστο στ’ αυτιά το ευχαριστώ μου, αν μη τι άλλο να ταιριάζει με τη ρίμα, δε γαμιέται λέω, παίρνω το ευχαριστώ μου και το πνίγω, το πνίγω ναι, αφού δεν έχω μια παραπομπή της προκοπής κι ένα ξερό ευχαριστώ ποτέ δε φτάνει, το πνίγω ναι, γιατί καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω. Έτσι πρέπει να είναι, έτσι πρέπει, δεν είναι μέρος για όλους οι νεφελοκοκκυγίες, ούτε όλων τα αίματα το ίδιο χρώμα έχουν, ούτε όλων τα δάκρυα την ίδια αλμύρα, μα ναι, καταλαβαίνω. Παντού και πάντα, κάποιοι πιο ψηλά χρειάζεται να στέκουν. Έτσι, για ν’ αποκτά το ενδεής και αδαής -σωστά το είπα;- ένα νόημα, αδερφέ.

Πίνακας, Georgia O'Keeffe, Ladder to the Moon, 1958.

26 σχόλια:

Φλήναφος είπε...

Ωραίος τίποτα.Κι αληθινός. Τι είναι νεφελοκοκκυγίες?

Τίποτα είπε...

Έτσι! Να σε πιάσω αδιάβαστο, Φλήναφε κι ας πεθάνω! Έλα-έλα, Πεισθέταιρος, Ευελπίδης, θυμήσου, Όρνιθες...

Φλήναφος είπε...

Με παρεξήγησες, είμαι ψιλοάσχετος. Να υποθέσω κάτι σαν τον κώλο του σύννεφου? Θα το πω στη σύζυγο που σκαμπάζει από Αριστοφάνη

Τίποτα είπε...

Α! Τώρα κατάλαβα, την ετυμολογία θέλεις.
Κόκκυξ είναι ο κούκος. Κοκκύζω σημαίνει κράζω σαν τον κούκο ή τον πετεινό.
Την έφτιαξε ο Αριστοφάνης, σκωπτική λέξη είναι για την πόλη που χτίστηκε από τα πουλιά στους Όρνιθές του.

kyriaz είπε...

Ήταν το όνομα της ιδανικής πόλης που ήθελαν να ιδρύσουν οι όρνιθες μετά την παρότρυνση του Πεισθέταιρου,φλήναφε.

Τίποτα,ελπίζω να μη με λογαριάζεις ανάμεσά τους.Ποτέ δεν ανήκα σε λογοτεχνικές κλίκες-μάλλον πάντα απομονωμένος ήμουν.Και δε χρειάστηκε ποτέ να μιλήσει κανείς μαζί μου με -ισμούς για να ανεβεί στην εκτίμησή μου...
Τουτ' έστιν:συμφωνώ απολύτως με το κείμενό σου...

Τίποτα είπε...

Τη ζήλεια μου και την κακία μου έβγαλα, Kyriaz, τίποτα παραπάνω:)

dreamerland είπε...

Μα εσύ δεν είσαι μόνο στο πρώτο σκαλοπάτι... ;)

vel... είπε...

Καλό!

Λίτσα είπε...

Έχω να θέσω ότι το τέλος με το παιχνίδισμα ενδεούς και αδαούς το βρήκα εξαιρετικό (μου άρεσε).
Επίσης έχω να θέσω (επειδή ένας εκνευρισμός ελαφρός με διακατέχει) ότι δεκάρα δεν δίνουμε γι' αυτές τις πόλεις των ιδεών (δεν είμαι και λάτρις του Πλάτωνος άλλωστε) - μπορούμε πάντα να φτιάξουμε δικές μας (ναι, ωραία, το ξέρω ότι είμαι ΚΑΙ ανεδαφική - σκοτίστηκα).
Χαίρετε

Фе́ммe скатале είπε...

Το πρώτο σκαλοπάτι είναι το παν

quartier libre είπε...

ετεροχρονισμένο

με αφορμή, ένα σου στίχο.

"Τι κρίμα, είπε, που σήμερα δε γιορτάζεις"...
Και πώς να στο εξηγήσω πως γιόρταζα! μες στα κλάματά μου γιόρταζα, μες στην αγρύπνια μου γιόρταζα, στις καταιγίδες και στα μπουμπουνητά που με τρόμαζαν γιόρταζα, γιόρταζα, κι έξω έβρεχε, κι εσύ δε γύριζες, μα εγώ έπρεπε να γιορτάζω, εγώ έπρεπε να στέκω εκεί να προσμένω, μες στην ανασφάλεια και τo φόβο, κοντεύει τρεις, και ξέρω δε θα γυρίσεις, πάει, τελείωσε, αυτό ήταν, ο χρόνος μας τέλειωσε, έφυγες, δίχως τίποτα να σκεφτείς, τίποτα να πονέσεις, τίποτα να νοιαστείς, κοντεύει τρεις και τον σκοτώνω το χρόνο κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, διαβάζοντας ποιήματα, τα γραπτά σου, να ξεγελιέμαι πως θα ρθεις, μα πάει τρεις. Πώς να γιορτάζω...

herinna/ είπε...

Όποιος βλέπει τον εαυτό του πιο ψηλά από τους άλλους είναι ψώνιο με την κακιά έννοια κι αν κλίκα έχουν αποτελέσει αυτοί που θέλουν να συγκατελέγονται σε μιαν Ελιτ, τότε μπορούμε να μιλάμε για ομαδική μαλακία. Μείνε απέξω, αγνοησέ τους, "κάποια μέρα της καμπάνας η ήχος θα βαρέσει μέσα στα κενά τους στομάχια", άστους. Τη δουλειά σου εσύ. Την ανεκτίμητη δουλειά σου.

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Eγώ θα δοκίμαζα ν' αλλάξω τον τίτλο του πόστ. "Με τι παλεύω" αντί για "Κακίες":)

quartier libre είπε...

συγνώμη
για το "άσχετο με το θέμα σου" σχόλιό μου.
ένιωσα πως εδώ, είχα το ελεύθερο...

Helix Nebulae είπε...

-Ευχαριστώ
-Δεν κάνει τίποτα
:-))))

alektor είπε...

παιδίποτα

με βάρεσες κατακούτελα
παναθεμάσε

σου αφιερώνω με πολλή αγάπη


"μην αγκαλιές οράτε χέρια μου
βαρύς ο γδούπος της πτώσης
και σεις κομμάτια από πηλό
τα σάρωθρα παλέψτε
μας περικύκλωσαν οι ερημιές
κι ο φόβος της αφωνίας
ήταν που δεν πουλήσατε τον ίσκιο σας
στα ράφια τα ψηλά των εμπορείων
κι ούτε προσμένατε άνοιξη
στους πάγκους των πανηγύρεων
σας είχα πάντα στις τσέπες δυο βοτσαλάκια ανατολή
κι αν άλλαζε ο καιρός γινόταν ξίφος"

Ανώνυμος είπε...

κι γω επίσης με αγάπη σε κάθε αντίδραση
σου,θα επανέλθω
στη μοίρα μου πάντα θα σκοντάφτω σε κάτι όμορφο.

Ανώνυμος είπε...

KAI TI ΣΚΑΣ ?

Πως δ΄αν οιδ΄ημας τι χρήσιμον διδάξειάν ποτε
ή φράσειαν, όντες εχθροί τοίσι πάπποις τοις εμοίς ?

ορνιθες στιχ 373-4

μαριάννα είπε...

Χαμογελώ... γιατί σου ομολογώ ότι σε είχα εντάξει στην κλίκα, από κάποια λινκ σου και ήμουν επιφυλακτική, ενώ το γράψιμό σου μου αρέσει. Μπορείς να φανταστείς τί έχουμε υποστεί «εμείς οι άλλοι» που δεν είμαστε και δε δηλώσαμε ποτέ λογοτέχνες ή ποιηταράδες! Ακόμα και όταν σχολιάζαμε αγαπημένα ή όταν τα παρουσιάζαμε, μας έλεγαν ... παραλογοτέχνες. Και ενώ τους φιλοξενήσαμε και τους ανοίξαμε αγκαλιά αγνά και απολύτως άδολα, βοηθώντας με τον τρόπο που μπορούσε ο καθένας μας την προβολή του έργου τους, αναίτια εντελώς εισπράξαμε όλη την χολή που κρύβουν οι νοσηρές τους πένες. Παρελθόν μακρινό μεν, αλλά που δεν ξεχνιέται. Χαίρομαι που είσαι εκτός και σου εύχομαι να αντέξεις και να παραμείνεις. Έχει και εξαιρετικούς ανθρώπους υψηλού ήθους, ο χώρος της τέχνης. Ευτυχώς.

Τίποτα είπε...

Ευχαριστώ όλους που κάνατε που κάνατε τον κόπο.

Δυο λόγια μόνο και τούτο γιατί ακριβώς είμαι ενδεής και αδαής στις θεωρίες.

Χοιροβοσκέ,
ο καταλληλότερος τίτλος θα ήταν: Όσα δε φτάνει η αλεπού.

Γητεύτρια, με όλη την εκτίμηση

Τα λινκ μου, δεν ξέρω πώς στο καλό λέγονται στα ελληνικά αυτά, είναι περασμένα από κρησάρα, τη δική μου κρησάρα. Άλλα για το ύφος τους, άλλα για το ήθος τους, τις γνώσεις τους ή το πάθος τους. Αρκετά από αυτά, μάλιστα, συγκεντρώνουν, κατά τη δική μου πάντα άποψη, όλα τα παραπάνω. Δεν είναι η ανάγκη που με οδήγησε να τα αναρτήσω, η επιθυμία μου ήταν και είναι. Σε κάποια από αυτά δεν έχω γράψει παρά μόνο ίσως μια φορά, ενώ τακτικότατα τα επισκέπτομαι. Έχει συμβεί να αφαιρέσω λινκ από το ιστολόγιο, όταν στην πορεία φάνηκε πως έκρινα βιαστικά. Κι έχω αρκετές φορές κρίνει βιαστικά. Να είσαι σίγουρη πως δε θα διστάσω να το ξανακάνω, εάν το κρίνω απαραίτητο.
Με πληγώνεις, λοιπόν, όταν μιλάς έτσι για τα λινκ μου:)
Είναι κάπως, πώς να στο πω...Είναι κάπως σα να έρχεσαι σπίτι μου και να κακολογείς τους φίλους που προσκάλεσα:))

Και πάλι ευχαριστώ σας.

Ανώνυμος είπε...

:)

μαριάννα είπε...

Καλημέρα! Σου ζητώ συγγνώμη αν το εξέλαβες ως προσβολή επιλογής. Δεν είχα τέτοια πρόθεση. Κι επειδή έχεις δίκιο όπως το θέτεις, ανακαλώ. Παρασύρθηκα από προσωπικές εμπειρίες που έχω με κάποιους από τους συνδέσμους σου. Σαφώς και δεν είσαι υποχρεωμένη να έχεις την ίδια άποψη, την ίδια πικρία και σίγουρα είναι πολύ πιθανόν να έδειξαν άλλο πρόσωπο σε μένα, το οποίο εύχομαι να μη δεις ποτέ, γιατί σε μένα ήταν πολύ σκληρό. Επιεικής η λέξη.
Όμως θα σου πω ότι ποιητικά έχουν αξία. Και πολύ ορθά τους επέλεξες.
Αυτό είχα κάνει κι εγώ παλιά. Μέχρι που απομυθοποιώντας τον χαραχτήρα, πλέον αδιαφορώ και για την ποίηση. Καλύτερα να μη γνωρίζει κανείς τους ποιητές από κοντά, γιατί άθελά του συνδέει το έργο με το χαραχτήρα κι αυτό δεν είναι σωστό, ούτε αντικειμενικό.
Πάντως, δηλώνω αδέξια, αυθόρμητη και παρορμητική, που η ειλικρίνεια και η αλήθεια με ωθεί στο να μη φιλτράρω αυτά που πιστεύω. Μιλάω σα να μιλάω σε φίλους και με την ίδια άνεση που θα έλεγα στη φίλη τη γνώμη μου την είπα κι εδώ, παρασυρμένη και συμπάσχουσα με το κείμενό σου. Αναγνωρίζω ότι είναι λάθος και ζητώ την κατανόησή σου και αυτή των συνδέσμων σου των εκλεκτών, εκτός από αυτούς που έχω προσωπική πικρία και οι οποίοι το γνωρίζουν πολύ καλά.

Ανώνυμος είπε...

Σωπάστε ρε, η Γητεύτρια ζητάει συγγνώμη...:)
Αντε καλή μου, τράβα παραπέρα, βρες καμιάν άλλη διαμάχη να φουντώσεις. Μόλις έφυγες από το φόρουμ σου φάνηκες με τη μία ποιά είσαι.
Κοινή ρουφιάνα...
Εσύ έβαλες δυο φίλους είκοσι χρόνια στα μαχαίρια...το ίδιο ήρθες να κάνεις εδώ, αλλά δεν σου βγήκε...
Με τέτοιες συμπεριφορές όπως αυτή εδώ και άλλες του ίδιου επιπέδου πώς ήθελες να σου φερθούν;
:)

μαριάννα είπε...

Ανώνυμε είσαι έξυπνος. Όλα τα πιάνεις. Ναι, εσένα εννούσα. Ελπίζω να έγινε κατανοητό το επίπεδό σου. Με το φίλο σου τσακώθηκες εσύ, γιατί δεν άντεξες που έγραψε ποίημα καλύτερο από εσένα και άφρισες. Εμείς απλά το σχολιάσαμε θετικά. Αυτή ήταν η ρουφιανιά μας. Verba volant scripta manen. Και γνώσιν έχουν οι φύλακες ποιητά μου! Καλό βράδυ και σε σένα! Και περαστικά! :)

Ανώνυμος είπε...

...)Μόνο ένα έγραψε καλύτερο;
Πολλά έγραψε.
Τα καλύτερα ποιήματα του διαδικτύου.
Και παρηγορούσε και φτυσμένες μεσόκοπες, αυτό που το πας;
Εσένα πάντως που δεν γράφεις κανένα δεν σου πέφτει λόγος.:)

Αγαμία τέχνας κατεργάζεται...
Τσάο :)

kyriaz είπε...

Συγγνώμη,τι είναι όλα αυτά;....
Άναυδος...