Κακίες

Έχετε τον κύκλο σας εσείς. Καταλαβαίνω. Να δεις πώς το ‘πε, στων ιδεών την πόλιν, ή κάπως έτσι, ναι, ναι, καταλαβαίνω. Κύκλος κλειστός ερμητικά εις τους παρείσακτους, δεν μπαίνει όποιος κι όποιος μέσα. Συχνά τα λέτε μεταξύ σας, κώδικες και συνθηματικά κι ονόματα παράξενα και υποκλίσεις, αχ πώς ταιριάξατε το κάπα με το ταυ, και τι γλυκά που έρεε το ρο σας, παρακαλώ, πρώτος εσείς το εύρημα το ηύρατε, ευχαριστώ, είναι αλήθεια το φοβόμουν, απευθυνόμεθα σε αδαείς μην το ξεχνάτε. Ναι, ναι, καταλαβαίνω. Σπάω τα μούτρα μου στις πόρτες τις κλειστές σας, νύχια ματώνω στις λέξεις σας τα στρείδια, αλλά ναι, καταλαβαίνω. Να φανταστείς, ρε συ, είναι φορές που έρχομαι στην πόρτα σας, μόνο και μόνο για να πω ευχαριστώ και πάλι πόρτα τρώω, δεν είναι λέξη δόκιμη λέει το ευχαριστώ, κάπως σε –ισμό να καταλήγει πρέπει για να 'ναι ευχάριστο στ’ αυτιά το ευχαριστώ μου, αν μη τι άλλο να ταιριάζει με τη ρίμα, δε γαμιέται λέω, παίρνω το ευχαριστώ μου και το πνίγω, το πνίγω ναι, αφού δεν έχω μια παραπομπή της προκοπής κι ένα ξερό ευχαριστώ ποτέ δε φτάνει, το πνίγω ναι, γιατί καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω. Έτσι πρέπει να είναι, έτσι πρέπει, δεν είναι μέρος για όλους οι νεφελοκοκκυγίες, ούτε όλων τα αίματα το ίδιο χρώμα έχουν, ούτε όλων τα δάκρυα την ίδια αλμύρα, μα ναι, καταλαβαίνω. Παντού και πάντα, κάποιοι πιο ψηλά χρειάζεται να στέκουν. Έτσι, για ν’ αποκτά το ενδεής και αδαής -σωστά το είπα;- ένα νόημα, αδερφέ.

Πίνακας, Georgia O'Keeffe, Ladder to the Moon, 1958.