Ο Γόρδιος

Μια ζωή, στις γιορτές, έλεγες, Θανάση, το θυμάμαι σαν τώρα, από Χριστούγεννα σε Πάσχα κι από Πάσχα το Δεκαπενταύγουστο το πήγαινες, μην το αρνείσαι, δε σε παίρνει πια. Γιορτή τη γιορτή τύλιγες τις εκκρεμότητές σου, φιόγκους ωραίους και σου τις ταχυδρομούσες, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Θα τις τακτοποιούσες, ντε, τις εκκρεμότητες τις γιορτές που θα ‘χες χρόνο, θυμάσαι; Κι έρχονταν οι γιορτές και περνούσαν οι γιορτές και τα δέματα ντάνες φτιάχνανε τα δέματα, παραδέξου το, όλο ανέβαλλες, ψήλωναν οι ντάνες και σε πνίγανε, μα εσύ εκεί. Τις γιορτές. Μια εκκρεμότητα όλος σου, Θανάση, μια εκκρεμότητα η ζωή σου, έδενες τις καθημερινές και δεν έλυνες τις σχόλες κι ήρθε-ήρθε τελευταία κι άλλο δεν είχες να δέσεις κι άρχισες να δένεις τον εαυτό σου, αλλά πού να το ταχυδρομήσεις, ποιος σ’ ήθελε για δώρο εσένα, ρε Θανάση, ποιος θα είχε την υπομονή να σε ξετυλίξει γαμώτο, έτσι που κατάντησες στο τέλος; Όμως πρέπει να στο αναγνωρίσω Θανάση, ο επιμένων νικά κι εσύ νίκησες, σε παραδέχομαι. Του Ευαγγελισμού ανήμερα, πήρες το μαχαίρι και τον έλυσες το γόρδιο. Αν μη τι άλλο, μια εκκρεμότητα την τακτοποίησες οριστικά, ρε Θανάση, την τακτοποίησες οριστικά.

Ελαιογραφία: Κανακάκις Λευτέρης, Νεκρικό με καπέλο