Της γιορτής

Μη με μαλώσεις που πάτησα τους κήπους σου, δες, δώρα σου κρατώ φρεσκοκομμένα. Ένα κομμάτι ζιπουνάκι βρεφικό και μια σταγόνα γάλα, και μία άναρθρη κραυγή η πρώτη σου, θυμάσαι, και δυο γκαζές τις τύλιξα με μια σταγόνα αίμα, τότε που σκόνταψες σαν έπαιζες τον κλέφτη, πάντα μ’ εκείνους ήσουνα θυμάσαι, και μια σελίδα χειμωνιάτικη, μυρίζει ο βοριάς που τ’ αρνάκια παγώνει, μη φοβάσαι, την άλλη του Γιώργου, του Θαλάσση ντε, την έκρυψα να μην τη δει η μαμά σου και σε μαλώσει και κείνο το ρόδινο στο βάθος είναι της Άννας η ντροπή όταν την πρωτοφίλησες τότε που παίζατε κρυφτό, και ένα φα κι ένα ντο της όμορφης πόλης που λατρεύεις κι ας μην την έκανες ποτέ δικιά σου πριν πέσει η νύχτα, και μέλι ώριμου πεπονιού για τα καλοκαίρια σου με μια ιδέα παγωμένης μπύρας κι ένα κομμάτι θάλασσα μ’ αγκάθια από πουρνάρι, ένα κλωνί βασιλικού κι ένα σκοινί καμπάνας, κι ένα κουμπί πουκάμισου, κείνου του άσπρου της γιορτής, μυρίζει φρέσκο σίδερο, δεν το ‘κοψα όλο το πουκάμισο, πάλι απρόσεχτος ήσουν στην ανάσταση κι έσταξε το κερί κι άλλα κι άλλα κι άλλα, στροφές από ζεϊμπέκικα και γροθιές σφιγμένες μία η ντουντούκα τέσσερις εμείς, μιας ζωής χρώματα και μουσικές κι αγγίγματα και μυρωδιές και γεύσεις, πρωί-πρωί σεργιάνισα και τα ‘κοψα και ήρθα στο κατώφλι. Μα συ δεν άνοιξες. Κρίμα. Κρίμα, λέω, που δε γιορτάζεις σήμερα