Μ' άσπρο γάντι, καθαρό...

Μ’ αρέσει στην αγκαλιά σου, Ζωζώ, πάντα μ’ άρεσε, ηρεμώ στην αγκαλιά σου, δεν περιμένεις τίποτα από μένα, όλοι οι άλλοι περιμένουν, χαμάλης προσδοκιών έχω γίνει, τέτοιος ήμουνα μια ζωή, θα μου πεις γιατί τον δέχτηκες το ρόλο, τι ρωτάς ρε Ζωζώ, αφού το ξέρεις οι κακοί ηθοποιοί δεν επιλέγουν τους ρόλους τους, οι ρόλοι τους επιλέγουν και σε σένα ναι, μπορώ να το πω Ζωζώ, ηθοποιός β’ διαλογής ήμουν πάντα, μην κοιτάς που παριστάνω τον πολύξερο, την τύφλα μου ξέρω, αλλά ένα πράγμα το ξέρω καλά, ξέρω πού με παίρνει και πού όχι, την κρύβω καλά την αμάθειά μου εγώ, τους αποφεύγω αυτούς που ξέρουν, τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν είναι που δεν τους θαυμάζω ρε Ζωζώ τους πολύξερους, αλλά ξέρω πως αυτοί ξέρουν ενώ εγώ δεν ξέρω και ξέρω πως είναι πολύ εύκολο να ξέρουν πως εγώ δεν ξέρω, κι ύστερα, ναι, β’ διαλογής ηθοποιός, αλλά μου πάνε οι μάσκες και τους φοβάμαι γιατί είναι πολύ εύκολο να βλέπουν κάτω απ’ αυτές, με ξεγυμνώνουν οι ματιές τους, αλλά, γαμώτο τους ζηλεύω, ρε Ζωζώ, τους ζηλεύω, μα την Παναγία, τους ζηλεύω που ξέρουν όσα δεν κατάφερα να μάθω σ’ όλη μου τη ζωή, τους ζηλεύω που αντιστέκονται ρε Ζωζώ, πώς τα καταφέρνουν κι αντιστέκονται μου λες, ποτέ μου δεν το κατάφερα αυτό, τι μάνα τους γέννησε τους καργιόληδες κι αντιστέκονται έτσι, μπορείς να μου πεις; Μην απαντάς ρε Ζωζώ, μην απαντάς, γι’ αυτό μ’ αρέσεις γιατί δεν έχεις απαντήσεις, γιατί πονάνε οι απαντήσεις Ζωζώ, πονάνε οι απαντήσεις, Ζωζώ μου, πονάνε οι γαμημένες…

(Ν. Εγγονόπουλος: Το κοστούμι του Μακχήθ, για την Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ)