Κυριακή 29 Απριλίου 2007

Ενοσίχθων



Κι είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω, μη σε παρακαλώ τρομάξεις, δεν είναι τίποτα, τίποτα δεν είναι, μόνο που να, σήμερα, ρώτησε το κορίτσι που με κουρεύει τι είν’ αυτό, αγνώριστη η φωνή του, τι είναι αυτό, κι ήταν αυτό δυο τρύπες στρογγυλές στην κεφαλή μου, οδήγησε το χέρι μου και ψηλάφησα η τυφλή τους κρατήρες, εκεί χαμηλά, σχεδόν στη βάση, μην τρομάξεις, τίποτα δεν είναι, κάπως θα πρέπει τα μαλλιά μου να ‘πεσαν, δεν αντέχουνε οι τρίχες τους σεισμούς, πολύ τον φιλοξένησα τον εγκέλαδο στο κεφάλι μου και βρήκε και αλώνισε ο χωριάτης κι ύστερα μάλωσα με το γιατρό, άγχος το λένε αυτό που έχεις, κάπνισμα το λένε, επέμενα εγώ, με κοίταζε περίεργα, τον πήρα από το χέρι, τον έσυρα στο σπίτι μου και του ‘δειξα τη θάλασσα κάτω απ’ το μπαλκόνι μου, εύφορη θάλασσα, είκοσι χρόνια την καλλιεργώ κρυφά τις νύχτες, εύφορη θάλασσα, είκοσι χρόνια το φεγγάρι δεν το βλέπω, τη θάλασσα ταΐζω μόνο, δες τη, του λέω, γεμάτη ψάρια η θάλασσά μου, την έχω θρέψει με το φόβο μου, περπατάς και δε βουλιάζεις, έσκυψε, είδε τις γόπες και δε μίλησε...

Πίνακας: Νίκος Νικολάου, Δυο μακέτες

6 σχόλια:

Λίτσα είπε...

Επί των υδάτων κι εσύ, μου φαίνεται.
(Ναι, στον δεύτερο καφέ σε πέτυχα. Καλημέρα).

quartier libre είπε...

ξέρω κι εγώ ένα κορίτσι.
κάποτε, είχαν πέσει τα μαλλάκια της. την κάθιζαν στην καρέκλα, η Άσπα, η ζωγράφος και η κομμώτρια και της χτένιζαν ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ (δίχως χτένι) το κεφάλι και τα μαλλιά τα ανύπαρκτα. Από τότε έχει δυό πράγματα αποφασίσει. -να μην κόβει πιά κοντά τα μαλλιά και να μην αλλάξει ποτέ κομμώτρια.

Socrates Xenos είπε...

Πανάθεμά σε
Ξέρεις όταν έχεις να πεις πυρκαγιά

Aντώνης είπε...

Είναι κι αυτά τα ψάρια που λαχτάρα σημαίνουν. Την άλλη λαχτάρα ποθώ την ευφρόσυνη και στην εύχομαι απλωμένη σε θάλασσα με γόπες όχι νεκρές, από τις άλλες που μέσα στο νερό ασπαίρουν ασημογάλανες. Εκεί να λούζεις το κεφάλι πάντα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άφωνο με άφησες και πάλι με το νέο αυτό δημιούργημα. Ταισμένη είναι πάντα η θάλασσα με τους φόβους μας, μα χρειάζεται να πολεμάμε τα θηρία της. Με τη μάχη θα νικήσουμε τους φόβους μας. Θυμήσου του Οδυσσέα, θυμήσουμε τον Κωνσταντίνο, σκέψου τον Καζαντζάκη.

Τίποτα είπε...

:)