Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Μ' άσπρο γάντι, καθαρό...



Μ’ αρέσει στην αγκαλιά σου, Ζωζώ, πάντα μ’ άρεσε, ηρεμώ στην αγκαλιά σου, δεν περιμένεις τίποτα από μένα, όλοι οι άλλοι περιμένουν, χαμάλης προσδοκιών έχω γίνει, τέτοιος ήμουνα μια ζωή, θα μου πεις γιατί τον δέχτηκες το ρόλο, τι ρωτάς ρε Ζωζώ, αφού το ξέρεις οι κακοί ηθοποιοί δεν επιλέγουν τους ρόλους τους, οι ρόλοι τους επιλέγουν και σε σένα ναι, μπορώ να το πω Ζωζώ, ηθοποιός β’ διαλογής ήμουν πάντα, μην κοιτάς που παριστάνω τον πολύξερο, την τύφλα μου ξέρω, αλλά ένα πράγμα το ξέρω καλά, ξέρω πού με παίρνει και πού όχι, την κρύβω καλά την αμάθειά μου εγώ, τους αποφεύγω αυτούς που ξέρουν, τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν είναι που δεν τους θαυμάζω ρε Ζωζώ τους πολύξερους, αλλά ξέρω πως αυτοί ξέρουν ενώ εγώ δεν ξέρω και ξέρω πως είναι πολύ εύκολο να ξέρουν πως εγώ δεν ξέρω, κι ύστερα, ναι, β’ διαλογής ηθοποιός, αλλά μου πάνε οι μάσκες και τους φοβάμαι γιατί είναι πολύ εύκολο να βλέπουν κάτω απ’ αυτές, με ξεγυμνώνουν οι ματιές τους, αλλά, γαμώτο τους ζηλεύω, ρε Ζωζώ, τους ζηλεύω, μα την Παναγία, τους ζηλεύω που ξέρουν όσα δεν κατάφερα να μάθω σ’ όλη μου τη ζωή, τους ζηλεύω που αντιστέκονται ρε Ζωζώ, πώς τα καταφέρνουν κι αντιστέκονται μου λες, ποτέ μου δεν το κατάφερα αυτό, τι μάνα τους γέννησε τους καργιόληδες κι αντιστέκονται έτσι, μπορείς να μου πεις; Μην απαντάς ρε Ζωζώ, μην απαντάς, γι’ αυτό μ’ αρέσεις γιατί δεν έχεις απαντήσεις, γιατί πονάνε οι απαντήσεις Ζωζώ, πονάνε οι απαντήσεις, Ζωζώ μου, πονάνε οι γαμημένες…

(Ν. Εγγονόπουλος: Το κοστούμι του Μακχήθ, για την Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ)

11 σχόλια:

kyriaz είπε...

Σαν θεατρικοί μονόλογοι αυτά τα ποστς σου-μπαίνεις σ' ένα ρόλο και μας πας...
Έχεις σκεφτεί ποτέ να γράψεις θεατρικό;....(Νομίζω θα ήταν το στοιχείο σου...)

Τίποτα είπε...

Το θέμα, Kyriaz, είναι πως δεν ξέρω πού στο καλό πάω και τελικά δεν ξέρω πού πάτε κι εσείς...Αλλά πού θα πάει; Θα το βρώ (ελπίζω) :)

μαριάννα είπε...

Δεν είναι πιο όμορφη η διαδρομή στο άγνωστο; Υπόσχεται τόσα...
Όμορφο το μπλογκ σου... Με ντουέντε!;)

ιωάννα της λωραίνης είπε...

Πάμε, έλα! Βόλτα για μπάνιο πλατς πλουτς βουτιά κράτα την αναπνοή σου ένα δύο τρία ωραία τώρα χωρίς το ένα μπρατσάκι μπράβο προσπάθησε να σταθείς από πάνω ισορροπία είμαι πίσω σου μη φοβάσαι σε κρατάω πίσω σου είμαι μη γυρίζεις θα σηκώσεις κύμα και θα βουλιάξεις τίποτα δεν είναι τίποτα λίγο νερό κράτα κλειστό το στόμα σου κλείστο έτσισε λίγο θα μπορείς και χωρίς καθόλου μπρατσάκια μόνος σου μόνος τί δε θέλεις; δε θα είμαι πάντα πίσω σου μπορείς θα μπορέσεις...

quartier libre είπε...

αυτές τις μέρες, τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα.
απ' το πρώτο -17 γενάρη- ως σήμερα.
θα τα ξαναδιαβάσω.
δε λέω τίποτε άλλο.
μόνο, θα τα ξαναδιαβάσω...

Λίτσα είπε...

Μου είναι δύσκολο να γράφω "κρίσεις" σ' ένα blog - και το να πω "ωραίο post" μου φαίνεται λίγο. Θα πω μόνο ότι, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, κάπως "μπήκα" στον κόσμο του, ήταν λίγο σαν δικός μου μονόλογος.
(Δεν ξέρω για τους άλλους, ούτε κι εγώ ξέρω πού πάω, πάντως :)) "Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα...")
Χαιρετώ.

Aντώνης είπε...

Να' ταν έτσι τα δευτέρας διαλογής, θα' μασταν όλοι πρωταγωνιστές.

αμμος είπε...

Ο εσωτερικός χρόνος συνεχίζει την εβδομάδα των Παθών, αγαπητό Τίποτα; Πολύ καλοί μονόλογοι και οι δύο (εσωτερικοί μάλιστα, όπως και ο προαναφερθέντας χρόνος).

Και (νομίζω) ξέρεις πολύ καλά ότι πας προς τα εσένα.

floudion είπε...

Πονάνε πολύ που να πάρει. Γιατί ρε γμτ;

Τίποτα είπε...

Τι να πω; Σας ευχαριστώ όλους...

quartier libre είπε...

τα ξαναδιαβάζω