Στο κέντρο της γης
Τελειώσαμε λοιπόν, αυτό ήταν. Τι να λέμε τώρα. Τι άλλο να πούμε, τι άλλο να πω που κοιτώ γύρω και δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα. Μεγάλωσε η τρύπα, αυτό είναι. Δεν το ‘ξερα σαν ξεκίνησα το ταξίδι. Μεγάλωσε η τρύπα κι η ευρυχωρία της σκόνη γεμίζει. Τόση ασφυξία. Πνίγομαι στη στεριά. Έπρεπε να το φανταστώ, ίσως. Στο κάτω-κάτω ποτέ δε μ’ άρεσε ο Ιούλιος όταν ταξίδευε στα έγκατα της γης.
(Χαρακτική: Χρήστος Σανταμούρης)
(Χαρακτική: Χρήστος Σανταμούρης)
10 σχόλια:
Κι ομως...το ταξιδι τωρα αρχιζει...
Τα ταξίδι άρχισε πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζεται. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
"τι άλλο να πούμε, τι άλλο να πω..."
Ισως αυτή η ερημιά, να μη μας χωράει πιά... Καιρός να βρούμε άλλες. Να σκάψουμε βαθύτερα
Tην καρδιά τη λένε Ιούλιο. Μου το είπε κάποιος που νόμισα πως θα μ'ερωτευόταν. Δε μ'ερωτεύτηκε, ο Ιούλιος δεν έχει καρδιά.
Λοιπόν, αυτά τα δύο τελευταία σου ποστ, συμπίπτουν περίεργα με δικές μου σκέψεις και διαθέσεις.
Καιρός να στραφούμε προς τις θάλασσες :))
έτσι γίναμε
σαν το ψάρι στο παράδειγμα
του Αϊνσάιν
που δεν ξέρει τι ειναι νερό
γιατί δεν γνωρίζει
τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης.
Κι εμείς απολέσαμε
τη δική μας φύση
Με όλα μπορείς να παλέψεις
εκτός απ' το τίποτα-
δεν έχεις από πού να το πιάσεις...
Καλή σου μέρα!
"τί ποτέ σημαίνειν οπόταν όν φθέγγεσθαι"?
Φίλοι, περνάμε δύσκολα τελευταία...
Δημοσίευση σχολίου