Κρυφτό

Στην αγκαλιά της Λόλας και του μήλου της, στο μπλε της ποδιάς και στο άσπρο του κεντημένου της γιακά, κρύβομαι. Στο κουτσό της γειτονιάς και στο φτου ξελευτερία
και στου παγωτατζή τη ρόδα, κρύβομαι. Στους ψιθύρους των γονιών τα μεσημέρια και στ’ αγιόκλημα του δειλινού, κρύβομαι. Στο βάθος της πλατείας με τη μπάντα και στο ροζ του μαλλιού της γριάς κρύβομαι. Κι ύστερα, στο ροδόχροο της αυγής και στου Έκτορα, όχι του Αχιλλέα, με προσέχεις; στου Έκτορα το βλέμμα και στο τριαντάφυλλο το πιο αγαπημένο της ρεγγίνας, κρύβομαι. Στο σκοτεινό του χορού που ποτέ δε με χόρεψες, και στο φιλί του μπουκαλιού που ποτέ δε μ’ ευνόησε, κρύβομαι. Κρύβομαι, αφού ο κόσμος τούτος μ’ αγριεύει και γέμισαν τα σπίτια τοίχους υγρούς και πόρτες γκαστρωμένες, άλλο δε μου μένει απ’ το να κόψω τις γωνίες μου και να κρύβομαι σ' ό,τι αγάπησα, ένα μικρούλι όμικρον, ένα μικρούλι όμικρον, ένα ομικράκι ποιος το προσέχει;