Να σου ψιθυρίσω δύο φωνήεντα;
Τη διαφορά ανάμεσα στο α και το ο, την ξέρεις φαντάζομαι. Όχι; Έλα, πρόφερε μαζί μου α. Το βλέπεις πόσο μεγάλο ανοίγει το στόμα σου; Αφήνει χώρο πολύ. Για όλους. Πρόφερε τώρα μαζί μου το ο. Παρατηρείς; Παρατηρείς πόσο ο χώρος στενεύει; Πώς έρχονται τα χείλη σου πιο κοντά το ένα στο άλλο; Εκεί δε χωράν πολλοί. Στριμωχτά είναι. Και σου έχω πει πόσο μ’ αρέσει το στρίμωγμα, δε σου το έχω πει; Ωραία. Την επόμενη φορά, λοιπόν, όποτε χρειαστεί, όποτε, να σε πιέζω δε θέλω, όποτε χρειαστείς να το πεις, όποτε, μη μου ξαναπείς σ’ αγαπάω, γιατί το ίδιο λες στον αδελφό σου, στην αδελφή σου, στη μάνα σου. Δε θέλω αυτό το α σου το μεγάλο, που τους χωράει όλους, με μπερδεύει. Θέλω το ο σου να ακούω τονισμένο, να στρογγυλεύουν καραμέλες τα χείλη σου, να χωράνε μόνο εμένα. Όποτε μ’ αγαπάς, αν, όποτε, αν, όποτε, ποτέ μη μου ξαναπείς σ’ αγαπάω. Ποτέ. Σ’ αγαπώ να μου λες, μονάχα. Σ’ αγαπώ.
Πίνακας: Γιώργος Μήλιος, Σ’ αγαπώ, μικτή τεχνική σε μουσαμά
17 σχόλια:
Σωστή και αυτή η σκέψη δεν το είχα φανταστεί ποτέ έτσι.Πως ένα -α- κανει τόσο μεγάλη διαφορά στη σημασία της λέξης!
καταργείται ο Παλαμάς.
και το σύμπαν, αν χρειαστεί.
Σ' αγαπό γλυκό μου τίποτα, γιατί ξέρεις πως να παίζεις μπάλα με το ο, σ' αγαπό, καταλαβαίνεις τι διαφορά από το νοιώθω στο νιόθο...
έχω ερωτήσεις πολλές να κάνω.
μύριες.
συμπτώσεις είν' αυτές;
δεν ήμουνα ποτέ οπαδός της θεωρίας των συμπτώσεων...
τι να πω, τίποτα...
Υπέροχη πλοκή με φθογγικές και γραμαμτικές αναφορές, για το πιο απλό πράγμα.
Τι λεπτές αποχρώσεις στη γλώσσα και τι λένε για τις σχέσεις των ανθρώπων!
Ναι, δεν έχεις αδικο πως διαφορετική αίσθηση δημιουργεί το "σ' αγαπάω" από το "σ' αγαπώ". Αν και είμαι του πρώτου ρεύματος. Επειδή το νοιώθω πιο γνήσιο ενώ το δεύτερο καραμέλα. Κι επειδή το α του το τονισμένο, το νοιώθω να ανοίγει όλη την καρδιά του πριν την κλείσει στην ηχητική κατάλληξη του ο. Σε αντίθεση με το αχ και το ωχ. Α... εδώ είμαι και των δυο ρευμάτων, ναι. Μόνο που το Αχ, ανοιγμένο καθρεπτίζει και των άλλων τον πόνο, δεν είναι τόσο υποκειμενικό, σε αντίθεση με το κλειστό Ωχ. Ανάλογα με τις συνθήκες, λοιπόν. Αχ... Ωχ...
"Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες, πως μ' αγαπάς,
χίλιες φορές κι εγώ εσένα..."
Πόσο έξυπνο και τρυφερό! Μπράβο βρε τίποτα.
ax ναι,,
μι θιμισι τι τριγιδικι πι λιι
''Σιγιπί σ΄ιγιπί !
Πι μι βίζις?
Στιν κιρδιίν μι !
Κι ιν πίσι?
κτλ..κτλ.. ''
Το υπερφυές του ποστ πάντως ειναι πως ΟΛα μποτουμε στη ζωη αυτη να τα διαχωρισουμε στα συνηρημένα και ασυναίρετα. Οποτε, ''πες μου τον φιλο σου να σου πω ποιος εισαι...''
Συναιρεμένος η ασυναιρετος.
Κι εγώ σ' αγαπώ τίποτα, αλλά δε χρειάζεται να το μάθει όλος ο κόσμος :-ΡΡΡΡ
Ισχύει για όλα τα συννημένα;
Ωραία σκέψη.
Σ’ αγαπώ με το σώμα δίχως νου
Με το μπλε και το μαύρο τ’ ουρανού
Σ’ αγαπώ με τον τρόμο του κενού
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ σα κορίτσι δυνατά
Σα να ήταν η πρώτη μου φορά
Σ’ αγαπώ θυμωμένα και σκληρά
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δε θα μου βγει σε καλό
και φοβάμαι όταν δίπλα μου κοιμάσαι
πως μια μέρα ίσως να μη με θυμάσαι
σ’ αγαπώ με τον τρόπο που μπορώ
με τη δίψα που πίνω το νερό
σ’ αγαπώ με ότι έχω και φορώ
σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δε θα μου βγει σε καλό
Και φοβάμαι όταν δίπλα μου κοιμάσαι
Πως μια μέρα ίσως να μη με θυμάσαι
Και φοβάμαι τις βραδιές που δεν κοιμάμαι
Πως μια μέρα ίσως να μη σε θυμάμαι
Σ’ αγαπώ με το σώμα δίχως νου
Με το μπλε και το μαύρο τ’ ουρανού
Σ’ αγαπώ με τον τρόμο του κενού
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ κι ας το ξέρω
πως δεν θα μου βγει σε καλό
Μουσική/ Στίχοι: Παναγιώτης Καλατζόπουλος/ Μιχάλης Γκανάς
To "Σ' αγαπώ" το ερωτικό, το αισθησιακό όπως το περιγράφεις να το έχεις πάντοτε και μαζί του το άλλο το -άω το πανανθρώπινο.
Μεγάλη η διαδρομή της φωνής-ψυχής από το α της απάτης στο ο της ουσίας και ομολογίας.
έφαγα τον τόπο να βρω τους στίχους του Παλαμά για το -ώ και το -άω.
άκαρπη η προσπάθεια...
θα τους βρω, όμως, πού θα μου πάνε;
(γελαστά)
Tο διαμαντένιο του όρθρου μου πετράδι!
―Σ' αγαπώ με το πάθος που δεν ξέρει
παρά εσένα ουρανό κ' εσένανε άδη,
με το πάθος τυφλό του σφιχτοχέρη.
Σ' αγαπώ με τον ήλιο, με το αστέρι
που ολογλυκαίνει το πικρό αχνό βράδι,
και με του Γεναριού το καλοκαίρι,
μ' εσάς της μυγδαλιάς ολόανθοι κλάδοι.
Σ' αγαπώ με της άνοιξης τ' αηδόνια,
με τα ξερά τα φύλλα που χρυσάφι
στρώνουν ταπί στ' Άγιου Aντρεός το μήνα.
Σ' αγαπώ με της θλίψης τα τρηδόνια
και με της αναγάλλιασης τα κρίνα.
M' όσα οι κούνιες κρατάν και μ' όσα οι τάφοι.
Κωστής Παλαμάς
Δημοσίευση σχολίου