Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Θησέας



Μ’ έναν πρέπει βράχο φορτωμένο στους ώμους γεννήθηκα. Όλο έπρεπε, εγώ, όλο έπρεπε. Στη σκιά αυτού του βράχου μεγάλωσα. Κι ο πατέρας; Ποιος πατέρας; Θα σε γελάσω. Αβέβαιης πατρότητας, λέει. Μπορεί θνητός, μπορεί αθάνατος, ρωτούσα τη μάνα μου, τίποτα. Όταν σε γνώρισα, πάντως, επισήμως είχα πατέρα. Λίγο διαφορετικό από τους άλλους πατεράδες είναι αλήθεια. Άλλοι κερνάνε τη γειτονιά, όταν γεννιούνται οι γιοι τους, ο δικός μου, όχι. Την είχε κοπανήσει τη μέρα που μ’ έσπειρε κι άφησε τη μάνα να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Της γειτονιάς. Αν γεννήσεις στο μεταξύ, της είπε, κι αν είναι αγόρι το παιδί, της είπε, να μείνει μεταξύ μας το παιδί, της είπε, κι αν στο μεταξύ μεγαλώνοντας γίνει άξιο το παιδί να είναι γιος μου, της είπε, τότε να έρθει να με βρει, της είπε. Αν σηκώσει το βράχο, στο μεταξύ. Κι αν βρει το σπαθί μου, στο μεταξύ. Κι αν το δρόμο το δύσκολο διαβεί, στο μεταξύ. Κι αν επιβιώσει, στο μεταξύ. Πολλά αν και μεταξύ δε νομίζεις; Κι ωστόσο έτσι μεγάλωσα. Αν μεγάλωσα. Μεταξύ. Δύσκολο πολύ να είσαι μεταξύ. Ενός. Γιατί χρειάζονται δύο για να είσαι μεταξύ κι ο άλλος δεν υπήρχε. Και πάλευα να γίνω άξιος. Για να έχω πατέρα. Αν ήμουν άξιος στο μεταξύ. Σωστά το έκανα αυτό, πατέρα; Θα σου άρεσε, πατέρα; Δυναμώνω, δεν είναι έτσι, πατέρα; Θα με αναγνωρίσεις όταν με δεις, πατέρα; Πήρα το δρόμο να σε βρω, πατέρα. Καλά δεν έκανα και σκότωσα στο μεταξύ, πατέρα; Θα με περιμένεις στο μεταξύ, πατέρα; Κάπως έτσι με τον αγνώριστο συνομιλούσα τις νύχτες για αναγνώριση. Θα σκότωνα για αναγνώριση. Και σκότωσα. Πολλές φορές. Για ένα «παιδί μου» και δυο χέρια τραχιά να μ’ αγκαλιάζουν. Κι ακόμη ευχαριστημένος δεν ήταν. Έπρεπε να ξανασκοτώσω. Κάπως έτσι ήρθα σε σένα. Για να σκοτώσω ήρθα. Ακόμη εξετάσεις για αναγνώριση έδινα. Και στο μεταξύ σε γνώρισα. Και σ’ αγάπησα. Χωρίς μεταξύ. Σ’ αγάπησα. Χωρίς όρια. Την αναγνώρισα εγώ την αγάπη, δε δυσκολεύτηκα. Αυτή είναι, είπα. Χωρίς εξετάσεις. Και μ’ αγάπησες κι εσύ, είπες. Έτσι είπες. Αλλά δεν την πρόσφερες όπως-όπως την αγάπη σου. Αν μ’ αγαπάς, παντρέψου με, είπες. Κι αν με παντρευτείς, εγώ θα σε σώσω. Κι επέμενες. Κι ας ήξερες εσύ που πολύ μ’ αγαπούσες, πως θα πέθαινα εκεί μέσα χωρίς τη βοήθειά σου. Στροφές ανάποδες πήρε το μυαλό μου τότε, μα δεν το έδειξα. Έπρεπε να σωθώ. Για να ξεμπερδεύω. Ορκίστηκα να ξεμπερδέψω μια για πάντα. Από τις εξετάσεις. Είσαι τυχερή, Αριάδνη, που σ’ αγάπησα πολύ, είσαι τυχερή. Γιατί, έτσι όπως φρόντισα να κοπώ στις εξετάσεις, εσύ τη γλύτωσες με μια εγκατάλειψη, μονάχα. Μικρό το κακό. Ο άλλος, ο πατέρας, που περίμενε το γιόκα του νικητή, δε γλύτωσε. Γιατί στο μεταξύ, «ξέχασα» να αλλάξω τα πανιά. Της αναγνώρισης.

Στη φωτογραφία, παράσταση από κύλικα, 490-480 π.Χ. Ο Θησέας εγκαταλείπει την κοιμισμένη Αριάδνη στο νησί της Νάξου, ενώ ο Ερμής παρακολουθεί.

12 σχόλια:

quartier libre είπε...

καλησπέρα, καλό μου!

Γουφ είπε...

Η Ελληνική Μυθολογία προσφέρεται για κάθε είδους ανάγνωση, ακόμα και επιφανειακή.Θα εκανα κατάχρηση φιλοξενίας αν εγραφα περισότερα. Ειδικά για τον Θησέα, ο ΄΄μίτος΄΄ οδηγεί πολύ μακριά και ταυτόχρονα φωτίζει ολα τα σκοτεινα σημεια της Ιστορίας..

Τίποτα είπε...

@ εδώ μένω εγώ

Σας παρακαλώ. Μπορείτε να γράψετε ό,τι και όσο θέλετε. Θα χαρώ πολύ να μάθω. Εξήγησα στο προηγούμενο ποστ πώς και γιατί προσπαθώ να μεταχειριστώ όλους αυτούς τους "παμπάλαιους φίλους". Σκοπός μου να βγουν, ίσως, κάποιοι μονόλογοι, που να στέκουν κάπως θεατρικά. Ως εκ τούτου, επιφανειακή, ούτως ή άλλως, είναι η δική μου ανάγνωση, αφού δε στοχεύει στην εύρεση της "αλήθειας".
Από την άλλη, οι απόψεις σας, αν είχατε το χρόνο και τη διάθεση να τις εκθέσετε, θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να προσεγγίσω διαφορετικά αυτούς τους "ρόλους".
Σας ευχαριστώ όπως και νάχει :)

genna είπε...

... ναι, της αναγνώρισης απουσία...

Aντώνης είπε...

Βρίσκω ιδιαιτέρως επιτυχημένη την προσπαθειά σου και εύστοχη. Ειναι και δική μου σκέψη η διαχείριση ανάλογου υλικού και απολαμβάνω συγκινημένος κάθε φορά την ανάγνωση. Να είσαι καλά και να συνεχίσεις, τίποτα κι όμως κάτι :)

αμμος είπε...

Το τέχνασμα είναι απλό, επένδυση διαφορετικής ψυχολογίας και προθέσεων στο γνωστό μύθο και συνακόλουθα η ανατροπή του υποστρώματος της ιστορίας. Αυτά μας τα 'παν κι άλλοι.
Έλα μου όμως που διαβάζω και μια γράφη εξαιρετική, που ωριμάζει, και που διαβάζω και τον εαυτό μου άντρα να παλεύει να ανταποκριθεί προς την εικονα του πατέρα, κάτοικου παμπάλαιου των βίαιων μύθων.

Λοιπόν, Τίποτα, μπράβο και για τα κολπάκια, μπράβο και για την ουσία. Όλα μαζί παράγουν αποτέλεσμα.

Τίποτα είπε...

@ genna, καλώς ήρθες :)

@ Αντώνη, καταλαβαίνεις...

@ άμμε, σ' ευχαριστώ.

γιωργος είπε...

Αριάγνη, Διόνυσος, Θησέας...περίμενα ως φυσική συνέχεια και τον Μινώταυρο, γνωστό ως και Αστέριο...

Ανώνυμος είπε...

Ας μου επιτραπεί σχόλιο στο σχόλιο:
Τα πάντα μας τά'παν κι άλλοι. Με παραλαγές σε δέκα μύθους παίζουμε τα τελευταία 700.000 χρόνια.
Ο τρόπος μετράει νομίζω. Κι εδώ βρίσκω ωραίους τρόπους!

Τίποτα είπε...

@ Γεώργιε-Axenbax, ένα-ένα...

@ aerosol, να είσαι καλά.

οι σκιές μιλάν είπε...

Μου ρθε στο μυαλό αυτό:

Έξω από το κρύσταλλο στο παράθυρο του μπάνιου, το φώς της μέρας. Χαμηλώνει
Μαζί του χαμηλώνουν τα φώτα μιας ακόμα δημόσιας παράστασης απ’ άκρου εις άκρον θλιβερής.
Γεμάτη επιφωνήματα
Κουβαλά πολύ βρωμιά μέσα του. Βιάζεται. Να μπεί κάτω από το καυτό νερό να ξεπλυθεί.
Να καθαρίσει
Ενώ περιμένει το νερό να κάψει, στηλώνει τα μάτια στον καθρέφτη. Το πρόσωπο δεν είναι πια αυτός. Το πρόσωπο είναι άλλο.
Εκεί
Αλλού ο άνθρωπος αλλού οι σκέψεις του, κι αυτός σπασμένος.
Ανάμεσα
Εκεί συνεστάλη πρώτη φορά η ψυχή του όταν παίχτηκε το δράμα του αίματος ανάμεσα σε κείνον και τους άλλους.
Χρόνια πριν
Ο Περιφήτης κι ο Σίνης, ο Σκίρωνας κι ο Κερκυόνας, ο Προκρούστης κι εκείνος.
Ο Θησέας
Τους ήξερε τους κινδύνους, τους πέντε ληστές στο πρόσωπο πέντε φίλων που φαινόμενικά κάτι προσφέραν ή κάτι είχαν ανάγκη. Μα πιο ύπουλη η προσφορά που ‘χε ο θηλυκός αγριόχοιρος.
Η Φαία
Η μυρωδιά γυναίκας όπως τη ζητούν εκείνοι.
Οι φυλακισμένοι
Καθ’ άλλος δρόμος κλειστός. Περνούσες μονάχ’ απ’ τα καρτέρια τους για να τραβήξεις στον προορισμό σου.
Ο μέσα κόσμος
Αγωνιζόταν, για να ζήσει και ν’ανασάνει. Έπρεπε να τον κάνει τον φόνο. Μα στην πραγματικότητα κανένας ληστής δεν πεθαίνει ποτέ.
Μονο χάνεται
Δεν υπάρχει θάνατος ληστή στ’ Ανάμεσα. Μονο γνώση πως ξανανθούν.
Στην άβυσσο
Επανέρχονται στα πρόσωπα αλλων φίλων μ’ αλλες ανάγκες κι αλλες προσφορές που θ’ ανοίξουν ξανά το νεό δράμα.
Του αίματος
‘Οπως πάλι.
Σήμερα

quartier libre είπε...

καμιά φορά αργώ να γράψω,
γιατί καμιά φορά
μου χρειάζεται να σκέφτομαι τούτες σου τις σκέψεις,
για μέρες.