Κυριακή 24 Ιουνίου 2007

Αριάγνη



Σ’ αγάπησα πολύ εκεί κάτω. Πρόδωσα για χάρη σου, το ξέρεις. Κι εσύ με παράτησες. Θύμωσα πολύ μαζί σου, τότε. Πολύ. Σε σκέφτομαι, κάπου-κάπου. Κάπου-κάπου, όχι πολύ. Κάπου-κάπου. Είμαι με κάποιον που μ’ αγαπάει τώρα. Κι αν θες να ξέρεις, έχει δύναμη μεγάλη. Τον λατρεύουν. Εγώ; Αν τον λατρεύω εγώ, ρωτάς; Του χρωστάω πολλά. Ζω ήσυχα. Ήσυχα ζω. Είναι τάχα λίγο αυτό; Κι εσύ; Εσύ, μια και το ‘φερε η κουβέντα, πώς ζεις; Ξέρεις, όταν κάπου-κάπου σε σκέφτομαι, κάπου-κάπου, όχι συνέχεια, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι έφταιξε, καταλαβαίνεις φαντάζομαι, οποιαδήποτε στη θέση μου θα αναρωτιόταν. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ. Όχι ότι σ’ αγαπώ ακόμη, μην πάει εκεί το μυαλό σου, έτσι από περιέργεια ρωτώ. Λοιπόν, ακούω. Μεταξύ μας είμαστε, εξάλλου. Κι έχει περάσει τόσος καιρός. Κι όπως σου είπα ήδη, ζω ήσυχα τώρα. Ήσυχα ζω. Ήμουν πια δεδομένη, λες; Αυτό να ‘φταιξε; Το σκέφτομαι κάπου-κάπου αυτό. Κάπου-κάπου. Είχες τα δίκια σου. Δε σου επέτρεψα να σου λείψω. Ήμουν πάντα εκεί. Κουραστικό αυτό το πάντα εκεί, δε συμφωνείς; Δε σου επέτρεψα να σου λείψω. Εδώ που τα λέμε κι εγώ δε θα το άντεχα αυτό το πάντα εκεί. Να υποθέσω ότι ερωτεύτηκες άλλη; Θα ‘ταν μια καλή δικαιολογία αυτό. Δε βοηθάνε όμως οι πηγές. Δε λένε κάτι τέτοιο. Έτσι ξαφνικά μ’ εγκατέλειψες, λένε. Να υποθέσω ότι φταίει αυτή η κλωστή; Τι σε βοήθησε αυτή η κλωστή να βρεις; Το δρόμο θα πεις. Ναι, αυτό το λένε κι οι πηγές. Το δρόμο. Αλλά ποιο δρόμο; Για έξω; Για μέσα; Αυτό δεν το λένε οι πηγές. Θέλω να πω, ναι, βγήκες έξω. Αλλά από ποιο λαβύρινθο; Από ποιο λαβύρινθο; Κι έφυγες μακριά. Φύγαμε μακριά. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, όχι, όχι περισσότερο, κάπου-κάπου, κάπου-κάπου, λέω μήπως αυτό έφταιξε. Αυτός ο πληθυντικός. Το φύγαμε μακριά. Γιατί αν είναι έτσι, αν, λέω είναι έτσι, τότε μόνο εγώ έφυγα μακριά. Εσύ δεν έφυγες. Γιατί κουβαλούσες κι εμένα μαζί σου. Κι εγώ ήμουν κομμάτι αυτού του λαβυρίνθου. Πόσο ελεύθερος μπορείς να νοιώσεις κουβαλώντας ένα τέτοιο κομμάτι μαζί σου; Πόσο «έφυγες»; Πόσο μια νέα αρχή μπορείς να κάνεις, όταν κάποιος σε ξέρει καλά; Όταν εκείνον να τον ξεγελάσεις δεν μπορείς; Όταν για εκείνον είσαι επίσης δεδομένος; Όταν σε ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα; Ίσως ήταν καλύτερα, ίσως ήταν καλύτερα, λέω, καλύτερα που έφυγες μόνος τελικά. Πώς θα χωρούσα στη νέα σου ζωή; Δεν ταίριαζα με το σχέδιο σου της αναγέννησης. Δεν ταίριαζα. Τώρα βέβαια τι σημασία έχουν όλα αυτά τώρα πια θα πεις. Έλα, μη μελαγχολείς. Δεν αντέχω να μελαγχολείς. Καμία. Καμία δεν έχουν. Κουβέντα να γίνεται. Κουβέντα να γίνεται. Ε, όπως και να το κάνεις, και τις χαζοκουβέντες τις έχουν ανάγκη οι άνθρωποι κάπου-κάπου. Κάπου- κάπου.

Φωτογραφία: Γιαννούλης Χαλεπάς, Κεφάλι Αριάδνης

12 σχόλια:

teiresias είπε...

Ευτυχής που σε διαβάζω...

vel... είπε...

"Δε σου επέτρεψα να σου λείψω"

Πολύ καλό, Τίποτα. Και μελαγχόλησα... λιγάκι, δεν έχει σημασία

floudion είπε...

Θα τον κάνει τον κύκλο του, που θα πάει... αν και προτιμώ να πιστεύω στην ευθεία.
Στο μυαλό μου μέσα είσαι ρε τίποτα

Ανώνυμος είπε...

Τι σχόλια ν' αφήνω; Μόνο ότι σε απολαμβάνω. Και σκέφτηκα και την άλλη Αριάγνη του Τσίρκα.

quartier libre είπε...

θυμάμαι τη συμβουλή σου.
"επίτρεψέ του, να του λείψεις"...
και λέω,
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς να το κάνω!
δεν είμαι καλή στα τερτίπια...

τι κρίμα,
να χάνεις κάποιον, γιατί δεν είσαι καλή στα τερτίπια...
και για τους δυό, κρίμα...

Ανώνυμος είπε...

"...πως θα χωρούσα... δεν ταίριαζα με το σχέδιο της αναγέννησης" επώδυνη αλήθεια.τι κάνουμε όταν ο άλλος δεν αλλάζει προς παρόμοια κατεύθυνση;;και πως μανιπιουλάρουμε το δικό μας άνεμο;; είναι η στιγμή που πρέπει να αφήσουμε το γνωστό μας λαβύρινθο και να βγούμε στο φως... και που ξέρεις, μπορεί να μη σπάσει και ο μίτος...γιατί αν υφάνθηκε στο ΜΑΖΙ, δύσκολα κόβεται!
:)
Καλησπέρα. μου αρέσει η απλή γραφή σου.

o kairos είπε...

Κανεις δε φευγει ποτε απο τις μεγαλες αληθινες αγαπες.Μεχρι θανατου.Αλλα,αυτο το αποφασιζει μονο ενας:Ο χρονος.

alektor είπε...

Οχ!
αγάπη μου 'μοιαξες
σαν πέθανα στο πλάι σου

Negma είπε...

Δεν με απασχολούσε το γιατί τέλειωσε τότε. Στην δική μου περίπτωση αυτό ήταν λυμένο. Αλλά ήμουν περίεργη για το τι υπήρχε μέσα του τώρα. Τώρα που εγώ είμαι με κάποιον που μ' αγαπάει και ζω ήσυχα. Και πιθανότατα να ίσχυε το ίδιο και για εκείνον. Ήθελα να μάθω αν τον "στοιχειώνω" όπως "στοιχειώνει" αυτός εμένα. Δεν ξέρω μήπως είναι καλύτερα να είσαι στην άγνοια κάποιες φορές... Πόνεσε περισσότερο κι από χωρισμός η διαπίστωση ότι ΔΕΝ.

E είπε...

Τι λίγη σημασία δίνουμε στο "ζω ήσυχα" χωρίς τερτίπια περιττά. Αν το τωρινό μας ήσυχο, γίνει παρελθόν, μπορεί να πονέσει το ίδιο... μπορεί και χειρότερα... Αλλά είναι τα ανήσυχα που παντα μας απασχολούν... ή μάλλον όχι πάντα, κάπου-κάπου...

Τίποτα είπε...

@ Τειρεσία

κι εγώ το χαίρομαι το γράψιμό σου. Το έχω δηλώσει εξάλλου...

@ vel kai quartier libre

Λέει κάπου ο Πεντζίκης πως αγάπη είναι ν' αγαπάς και τα κόπρανα του άλλου. Τελευταία το έμαθα πως το λέει αυτό, μη νομίζετε. Αλλά αναρωτιέμαι. Μήπως αυτό πνίγει τον άλλον; Θέλει ωριμότητα να το εκτιμήσει κάποιος. Αγαπάμε τους ώριμους, άραγε; Όχι πάντα, λέω από προσωπική πείρα. Αν λοιπόν, μερικές φορές αγαπάμε κάποιους που θέλουν παιχνίδια, πόσο επιδέξιοι να τα παίξουμε είμαστε;
Κι αν αυτό είναι επίσης ένας ευγενής αγώνας διεκδίκησης, όπως ίσως θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, να δώσεις στον άλλον δηλαδή αυτό που νοιώθεις πως θέλει, πχ χώρο, πόσο διατεθειμένοι να τον δώσουμε είμαστε; Δεν ξέρω, δεν ξέρω.

@ floudion,

είναι καιρός που θέλω να σου πω πως άνοιξε μπλογκ η Όλια Λαζαρίδου. Νομίζω πως θα σ' ενδιέφερε να το ξέρεις. Δράττομαι της ευκαιρίας.

@ doratsirka, Σεμέλη,

σας ευχαριστώ.

@ Καιρέ,

Θα ακολουθήσει ο Διόνυσος. Κάτι έχει να πει για το χρόνο αυτός.

@ negma,

το ξέρω.

@ elena72,

αυτά τα ανήσυχα, μεγάλος μπελάς. Όχι πάντα, κάπου-κάπου :)

@ Αλέκτορα,

Να στρωθούμε λέω στη δουλειά και ν' αφήσουμε τις διακοπές και τις απομακρύνσεις. Τι λες κι εσύ;

:)

vel... είπε...

Καλό μου Τίποτα... η ολοκληρωτική αγάπη πνίγει τον άλλον αν εμείς απαρνιόμαστε τον εαυτό μας για χάρη του κι αν εμείς χτίζουμε πάνω στον άλλον που "ολοκληρωτικά" αγαπάμε. Το θέμα είναι να είναι αγάπη. Το "ολοκληρωτική" στη σωστή του διάσταση, τη μη αρρωστημένη, έρχεται χωρίς καν να το σκεφτούμε. Το μη αρρωστημένο, δεν πνίγει. Δυστυχώς, οι περισσότερες αγάπες δεν είναι υγιείς.