Γεωγραφίες
Εκείνη η σκάλα, σου έλεγα, εκείνη η σκάλα, την ανέβαινα με την καρδιά σφιγμένη, άλλο δε θυμάμαι από κείνη τη σκάλα στο σπίτι του Καβάφη, ένα είμαι εδώ, είμαι εδώ, και σκόνταψα θυμάμαι κι ένοιωσα τρόμο που ασέβησα σκοντάφτοντας κι ύστερα που ανέβηκα και σταμάτησε ο χρόνος, θολά όλα, όχι, δεν ήταν σκονισμένα τα έπιπλα, σου έλεγα. Πού; Στο σπίτι του Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, απαντούσα. Ναι, αλλά πού, σε ποια οδό; Δεν ήξερα να πω, δεν το θυμόμουν, μόνο τον κόμπο στο στομάχι ήξερα, μα εσύ επέμενες. Kαι κάπως έτσι έπαψα να μιλώ για Αλεξάνδρεια. Κι άλλοτε πάλι, μύριζε το ποτάμι, σου έλεγα, μια βαριά γλυκερή μυρωδιά μύριζε, ανθούς και θυμιατά και κρέας ψημένο και σαπούνι και κόσμος πολύς στο θολό ποτάμι, από δω να καίνε νεκρούς κι από κει να πλατσουρίζουν παιδιά στο μαύρο το νερό, από δω να ξυρίζουν το κεφάλι τους οι γιοι των πεθαμένων κι από κει οι ζωντανοί να πλένουν τα πολύχρωμα , ζωή και θάνατο μύριζε το ποτάμι, σου έλεγα. Ποιο ποτάμι; Δεν ήξερα να πω, κάπου στο Νεπάλ, απάντησα. Ναι, αλλά πού ακριβώς; Δεν ήξερα να πω, δεν το θυμόμουν, μόνο τη μυρωδιά του ήξερα, μα εσύ επέμενες. Kαι κάπως έτσι έπαψα να μιλώ για το Νεπάλ. Και γι’ άλλους τόπους έτσι. Έπαψα να μιλώ. Για όλους έπαψα να σου μιλώ, για όλους. Γιατί ονόματα και αριθμούς δεν έχω να σου δώσω. Χρώματα οι μνήμες μου και μουσικές και γεύσεις και κόμποι και ξαφνιάσματα. Πάει να πει χωρίς αντίκρισμα. Αν δεν τα ονοματίσεις, δεν υπάρχουν για κανέναν άλλον έξω από σένα. Και καλά οι ξένοι. Αλλά εσύ; Εσύ; Εσύ που δεν είσαι έξω από μένα, είσαι; Πώς τις μηδένισες τις μνήμες μου και κάπως έτσι γελαστά με αποκάλεσες αγεωγράφητη;
Πίνακας: Γ. Βακιρτζής, Άνθρωποι
Πίνακας: Γ. Βακιρτζής, Άνθρωποι
11 σχόλια:
...έχουν ένστικτο οι δρόμοι, μόνο ένστικτο κι αυτό το ξέχασες... γιατί όλα τ' άλλα δεν ξεχνιούνται, ειδικά αυτές οι μυρωδιές εκεί στο Nεπάλ, πάλι γλυκό μου TIΠOTA... KAΛHMEPAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
κράτα τη γελαστή μορφή του και μετέφρασε το αγεωγράφητη,
πάρε με μαζί σου στα ταξίδια σου εννοούσε
και αν ζήτησε εξηγήσεις περισσές, μπορεί να μην ήταν για το όνομα του μέρους, αλλά για της συντροφιάς που μπορεί να είχες τότε μαζί σου
το όνομα από μόνο του δεν περιγράφει, αντιστοιχεί μονάχα, αν η γλαφυρή προσωπική περιγραφή σου δεν του φτάνει τώρα, θα την αποζητήση σαν πιο σημαντική, σαν θα μιλά με ονόματα και διευθύνσεις, σαν τίτλους τέλους
Το «αποτάσσομαι» συντάσσεται μ΄ένα όνομα, απαραιτήτως. Αποτάσσοντας το ίδιο το όνομα, μένει ατόφιο το ουσιαστικό, μένουν ατόφιες οι αισθήσεις. Κι αυτές οι μνήμες δεν μηδενίζονται με τίποτα, Τίποτα.
Ονοματοδοσία και γεωγραφείν λοιπόν. Θα υπήρχε άραγε Κολομβία χωρίς Κολόμβο? Θα υπήρχε λέω εγώ. Ποίηση όμως?
Μα πώς γίνεται ποίηση χωρίς λέξεις;
Άλλο με ταλαιπωρεί. Εκείνη η δυσκολία να συγκρατώ ονόματα τόπων, προσώπων, αριθμούς. Όλο και πιο πολύ. Δυσκολεύει το μοίρασμα αυτό. Το περιγράφει ο Πετεφρής στο Βαρδάρι του.
Νομίζω πως καταλαβαίνω. Ωστόσο η λέξη, το όνομα,η γείωση του υψηλού, το ίχνος του συγκεκριμένου είναι το βαγονάκι της συγκίνησης (Ο Σελίν ήταν ?)του αναγνώστη. Δυσκολη μοιρασιά, σύμφωνοι
Έτσι:)
...πως τον λεεεεεν
πως τον λεν τον ποταμοοοοο..
Ιλυσόοοοοοο
Ιλυσόοοοοοο....
Πόσο σε καταλαβαίνω...Πολλές φορές έχω έρθει σε δύσκολη θέση προσπαθώντας να θυμηθώ τον έναν ή τον άλλον τόπο, λες και έχει σημασία. Σου αραδιάζουν ένα κάρο ονόματα, λες και πάνε σε ένα τόπο μόνο και μόνο για να έχουν να λένε ότι πήγαν εδώ και εκεί. Χάνουν την ουσία.
Υπάρχουν άνθρωποι που, για να χαρούν ένα πίνακα, χρειάζονται πρώτα να ορίσουν με το μυαλό τους μια κορνίζα.
Κάποιες φορές αυτό σε προσγειώνει απότομα. Αλλά προσπαθώ να το σέβομαι. Βλέπω, πια, πως γι αυτούς είναι μια βαθύτερη ανάγκη. Ο τρόπος που έχουν για να βιώνουν τον κόσμο.
Χαρτογραφείται το χάος;
Δημοσίευση σχολίου