Στο τσιγάρο που κρατώ

Και τώρα οι δυο μας. Ολομόναχοι. Πάντα ήταν έτσι, δεν ήταν; Έτσι. Έτσι. Εσύ κι εγώ και τίποτα άλλο. Το ήξερα, το ήξερα από την αρχή πως θα ‘ταν έτσι. Κοίταξα στο σωρό και είπα. Μ’ αυτόν θα πεθάνω. Κι από τότε δε σε αρνήθηκα, σε αρνήθηκα; Όχι. Έτσι. Σα ν’ αρνιόμουν τον εαυτό μου θα ήταν. Όχι πως δεν τον έχω αρνηθεί τον εαυτό μου ως τώρα. Εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Κάποιος στην κολυμπήθρα πρέπει να ‘φτυσε την ώρα που με βάφτιζαν, αλλιώς δεν εξηγείται εκείνο το Πέτρος που μ’ ακολουθεί σε κάθε βήμα. Και δυο και τρεις και δεκατρείς μ’ αρνήθηκα. Όμως εσένα, όχι, όχι. Τις μάσκες μου παραγγελιά τις φτιάχνω. Να σε χωράνε. Εσύ κι εγώ πάντα μαζί. Και πάντα μόνοι. Κανείς δεν μπαίνει ανάμεσά μας. Μ’ όποιο κόστος. Κι ας στενεύει ο κύκλος. Γέμισε ο κόσμος λακκούβες κι απαγορεύεται, το κατάλαβες; Για το καλό μας. Επικίνδυνη παρέα είσαι, λέει. Σε σένα τα ξερνάω όλα, λέει. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ, λέει. Κι ας αγαπιόμαστε κυρίως στο σκοτάδι. Ξεσηκώθηκαν οι σωτήρες να με σώσουν. Γιατί με σκοτώνεις, λέει. Αφηνιάζουν που αφηνιάζουμε στις κουβέντες μας και τους αφήνουμε απ’ έξω. Και κυρίως που αφήνουμε τον Πέτρο απ’ έξω. Επικίνδυνο, λέει. Για ένα όνομα ζούμε. Σκοτώνεσαι, λέει. Ε, και; Θα μου απαγορέψεις να σκοτωθώ, γαμώτο; Ούτε σ’ αυτό έχω επιλογή; Δεν πα να λένε. Αποφασισμένο το έχω. Μ’ όποιο κόστος. Παρανομία; Παρανομία. Λάθρα; Λάθρα. Για το βιώσας ας μην ορκιστούμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Έλεγα πως πρέπει να το παραδεχτούμε, φίλε. Είναι ακριβή η φιλία στις μέρες μας. Όλο και πιο πολύ ακριβαίνει. Και διώκεται ποινικώς.

Πίνακας: Στάθης Βατανίδης, Σκέψη. Λάδι σε μουσαμά