Η εξαφάνιση

Το κορίτσι περπατούσε πλάι του. Τι πλάι του δηλαδή, μια κουβέντα το πλάι, δεν τον προλάβαινε. Εκείνος μεγάλες δρασκελιές, εκείνο ακολουθούσε ασθμαίνοντας, αγωνίζονταν τα μικρά ποδαράκια, ένα δύο, ένα δύο, να τον προλάβουν. Μα δεν έβγαζε άχνα. Άχνα δεν έβγαζε. Σάμπως δεν την είχε ακούσει τη γιαγιά, μήνες πριν; Εκείνη δεν το ήξερε, αλλά το κοριτσάκι την είχε ακούσει. Καθαρά το είπε στη γειτόνισσα. «Το ‘θελε ο Κώστας το αγόρι. Να του στέκεται και στα γελάδια. Αλλά στάθηκε άτυχος. Τώρα…». Τώρα το κορίτσι περπατούσε έτσι όπως θα έπρεπε ένα αγόρι να περπατά. Χωρίς δεν προλαβαίνω, χωρίς κουράστηκα, χωρίς περίμενέ με. Και τα γελάδια άρμεγε με μικρά-μικρά χεράκια, ένα δύο, ένα δύο, κι ας αναγούλιαζε. Και στα χωράφια πήγαινε και ξεβοτάνιζε. Κι ούτε φοβόταν τα βατράχια. Και κείνη τη φορά που πετάχτηκε το φίδι κάτω απ’ τις πέτρες στην παλιά αποθήκη με το σανό, δεν ούρλιαξε απ’ έξω του, από μέσα του ούρλιαξε. Κι όταν χτυπούσε, δεν έκλαιγε απ’ έξω του. Κι ας έτρεχε αίμα. Μέσα κι έξω του. Γιατί τα αγόρια δεν κουράζονται, δεν αναγουλιάζουν, δε φοβούνται, δεν ουρλιάζουν, δεν πονάνε, δεν κλαίνε. Κι ο πατέρας ήθελε αγόρι. Και κείνο τον αγαπούσε τον πατέρα. Πώς να τον κακοκαρδίσει; Πώς να του χαλάσει το χατίρι; Όχι, δεν του χάλασε ποτέ χατίρι του πατέρα. Ούτε κανενός άλλου.

Πίνακας: John Christoforou "Portrait d'un Personnage", 1989