Μετάγγιση

Κι έτσι, σε κρατώ στα χέρια. Αίμα οι νύχτες σου, γυρίζω σελίδες, με βάφουν, μα ακόμη νωρίς, σαν πολύ κόκκινο το κόκκινο του σκηνοθέτη μοιάζει, αμπούλα να ριγούν οι θεατές στα σκοτεινά. Εγώ όχι, τα ξέρω τα κόλπα, ακόμη δεν τρέμω. Μαύρο να γίνει το αίμα πρέπει. Η ζωή σου, ζωή μου. Ακόμη νωρίς. Ξεφυλλίζω, κυλάς στα χέρια μου, στάζεις στο πάτωμα, πλήγιασε το δωμάτιο, από τι υλικό φτιαγμένο ήταν το ραβδί του Μωυσή ρωτώ, ιστορική ανακρίβεια θα πεις, δεν έγραφα τότε θα πεις, ακόμη νωρίς. Το δρόμο για τις φλέβες μου, ακόμη δεν τον βρήκες. Πλήγιασε το δωμάτιο κι ακόμη δε σ’ έχω. Σε κρατώ χωρίς να σ’ έχω, ακόμη νωρίς. Αντιστέκομαι. Πρέπει να πεθαίνω, λες, για να μου δοθείς. Ματωμένα δόντια χαμογελούν οι σελίδες σου. Αυτή η έπαρση! Δε χαρίζεσαι έτσι, σ’ όποιον κι όποιον, στην ανάγκη χαρίζεσαι. Αντιστέκομαι. Έτσι εύκολα πεθαίνει κανείς; Ακόμη νωρίς. Κι όμως σε χρειάζομαι. Τότε τι; Είναι που φοβάμαι να τρομάξω. Ακόμη νωρίς. Πάντα φοβόμουν. Και τις σύριγγες φοβόμουν. Δε γίνεται αλλιώς, λες, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εντάξει. Όμως, θα σου πω εγώ πότε, θα σου πω, εγώ θα σου πω, ακόμη νωρίς. Όταν το αίμα σου βάψει τα μάτια μου, όταν οι λέξεις σου καρφώσουν τα μηνίγγια μου και κάψουν τη γλώσσα μου, τότε η ώρα θα’ ναι. Τότε θα ξέρω πως θα ‘ρθεις, θα ξέρω πως σ’ έχω. Θα σ’ έχω. Τι λόγος κι αυτός! Άκου «σ’ έχω»! Ψέματα, ψέματα, πάλι ψέματα. Δε δίνεις χωρίς να πάρεις εσύ, δε δίνεις. Ανταλλαγές κάνουμε. Όταν το αίμα σου βάψει τα μάτια μου, όταν οι λέξεις σου καρφώσουν τα μηνίγγια μου και κάψουν τη γλώσσα μου, θα έχω εσένα, μα να πεθάνω πρέπει πρώτα, να πεθάνω κι ύστερα με σώζεις. Όπως πέθανες, να πεθάνω για να ζήσω. Να μην είμαι, για να είμαι. Τόσοι θάνατοι για λίγη ζωή. Αναρωτιέμαι: Πόσες νύχτες πρέπει να πεθαίνετε εσύ κι οι όμοιοί σου, για να πεθάνω κι εγώ; Και πόσο αυτοί οι θάνατοι στην αγορά τιμώνται;

Υ.Γ. Υπάρχει βιβλίο με εξώφυλλο καμωμένο από ανθρώπινο δέρμα

το ήξερες;

Πίνακας, Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, Φιγούρα, 1976