Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Double face



Φίδι κινούμαι ανάμεσά σας παγωμένο κι εσύ θαρρείς πως μ’ έχεις, δε μ’ έχεις, ποτέ δε μ’ είχες, λέπια το δέρμα μου, γλιστράτε όλοι, όλοι, όλοι, αγγίζετε μα δεν αγγίζετε, βλέπετε μα δε βλέπετε, δεν ξερνάω, έχω τα λέπια μου εγώ ασπίδα στα αγορασμένα στους σταθμούς των τρένων πατσουλιά σας, στα λόγια σας τα χιλιοειπωμένα τα βαρύγδουπα δεν ξερνάω, στις μουσικές σας που μαδάνε μαργαρίτες, η μόνη αλήθεια, δεν ξερνάω, έτσι, με τέτοιο τρόπο ανάλογα φτηνό μπορώ και σας αντέχω, μπορώ και σε αντέχω. Φτηνό το δέρμα του φιδιού, στη λαϊκή αγορασμένο, τρίτος πάγκος δεξιά το πανωφόρι αγόρασα, πάνε χρόνια τώρα, κρύβουνε θαύματα πολλά οι λαϊκές, δε με πρόσεξες, παζάρευες ένα κιλό ντομάτες, σαν έφυγα από δίπλα σου, πόσο ακρίβυνε η ζωή σε άκουσα να λες, ποτέ σου δεν παζάρεψες με μένα, αρκούντως ακριβή δε θα ‘μουν μάλλον. Τις νύχτες πέφτουνε τα λέπια, ολίγα δευτερόλεπτα μετά, ολίγα μόνον, όλο και πιο ολίγα, ίσα να νοιώσουν πως κοιμάσαι, μόνα τους πέφτουν, βρίσκω το δέρμα μου ξανά, δέρμα μωρού που στο παραμικρό πληγιάζει, εσύ κοιμάσαι κι εγώ ακούω μουσικές και τραγουδώ με τα τζιτζίκια των καλοκαιριών εντός μου και μυρίζω βιολέτες και σανταλόξυλα και νοτισμένο χώμα της βροχής, και δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω, χτίζω όνειρα τις νύχτες που κοιμάσαι, όχι δε ζητώ συγνώμη που σε κανένα από αυτά δεν είσαι. Και στην αρχή ήταν καλά, μα όσο πάει, κούραση είναι αυτό το αλισβερίσι, μαζεύονται πολλά σκαψίματα τις νύχτες, πού να τ’ αντέξει το δέρμα του μωρού. Λέω πως δεν μπορεί, κάπου σε κάποια λαϊκή αν ψάξω, θα βρω ένα άλλο πανωφόρι, να μένουνε τα λέπια του στη θέση τους το βράδυ. Κι ας το πληρώσω όσο-όσο, αδελφέ.

Πίνακας: Γιώργος Λαζόγκας, Σταυρώσεις.

12 σχόλια:

Y. K. είπε...

"ποτε σου δεν παζαρεψες με μενα, αρκουντως ακριβη δε θα ‘μουν μαλλον"

τι να πω;


.....πολυ πικρο και συγκινητικο το κειμενο σου

ο δείμος του πολίτη είπε...

Φίδι κινούμαι ανάμεσά σας παγωμένο...φτηνό το δέρμα του φιδιού, στη λαϊκή αγορασμένο, τρίτος πάγκος δεξιά το πανωφόρι αγόρασα...Κι ας το πληρώσω όσο-όσο... Τελικά κάποιες στιγμές αισθάνομαι ότι ζω μια άλλη φιδίσια ζωή. Το τομάρι μου αγοράζουν και ξεπουλούν σε λαϊκές οι έμποροι συνειδήσεων και οι δουλέμποροι των ψυχών.

IdentityCafe είπε...

Double face η double shadow?

quartier libre είπε...

Αν επιτρέπεις,

να κρατήσουμε τα αισιόδοξα:

το τρυφερό δέρμα μωρού,
εκείνην που κοιμάται,
εσένα ν' ακούς μουσικές,
εσένα να τραγουδάς με τα τζιτζίκια των καλοκαιριών εντός σου,
να μυρίζεις βιολέτες και σανταλόξυλα και νοτισμένο χώμα της βροχής, και να δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις,
και να χτίζεις όνειρα τις νύχτες, ενώ αυτή κοιμάται.

quartier libre είπε...

έφυγε

quartier libre είπε...

η σημείωση

Λίτσα είπε...

Τι να πω τώρα... είχα να σε διαβάσω καιρό και τα διάβασα μαζεμένα.
(Νομίζω πως δεν θα το ξανακάνω. Οι στροβιλισμοί εκ των κειμένων σου είναι επικίνδυνοι :)))

Ανώνυμος είπε...

μέρες σκέφτομαι τουτο το θυμό...
αλλάζεις δέρμα?

angeliki marinou είπε...

Καλησπέρα. Σου έστειλα μέιλ, ελπίζω τώρα να τα πήρες.

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΠΕΣΕ...
παρεπιπτόντως με τον Λαζόνκα ήμασταν -τρεις ταξεις μεγαλύτερος αυτός- συμμαθητές στο γυμνάσιο στη Λαρσα, καιμας είχαν πάει εκδρομή που λέτε στον Αγυιόκαμπο, και σουλατσάραμε στην αμμουδιά διπλα στο κύμα - συννεφιά ειχε, κρυο - πεντεξυ της παρεας μου. Ειχανε παει εκδρομη κι ενα θηλέων, και να ο Λαζογκας καθόταν με 3-4 μαθητριες απ το θηλεων μισοξάπλα διπλα στο κύμα, ο δρομος της παρεας μας ηταν καταπάνω τους, κόψαμε να τους περάσουμε απο πλάτη, εγω ο πονηρούλης όμως τους παράτησα κι εκοψα χαμηλά, στο κύμα για να τους περασω απο κατω και να δω ... γαμπα. Ε, μόλις πλησίασα, περνει ένα αγριο υφος ο λαζόνκας και μου φωναζει, ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΝΑ ΠΑΣ ΚΙ ΕΣΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ! Αυτα το 1961.

alektor είπε...

αγπητέ κι ευαίσθητε
αδαμαντοπώλη

περάστε απ' το πάρτι μας
σήμερα

είστε ο τοπλιστ, έκτος καλεσμένος

με αγάπη

Ανώνυμος είπε...

πολυ καλο