Λαιμητόμος
Κρύψου, είπαν της φόνισσας που πολύ αγάπησε, κρύψου, έρχεται ο δήμιος, τούτη τη νύχτα η εκτέλεση. Τούτη τη νύχτα θα πεθάνεις. Κι έριξε τα μάτια στο χώμα κι άρχισε πόρτες να χτυπά η φόνισσα που πολύ αγάπησε, άνοιξέ μου, σε παρακαλώ, άνοιξέ μου, ικέτευε, έρχεται να με σκοτώσει, λυπήσου με, μη στο κατώφλι μ’ αφήνεις μόνη, όχι απόψε, μη μ’ αφήνεις μόνη απόψε, παρακαλούσε κι έκλαιγε η φόνισσα που πολύ αγάπησε. Μα δεν της άνοιξε κανείς. Έπιασε τότε να τρέχει μες στα σύδεντρα η φόνισσα που πολύ αγάπησε, με τα μάτια ριγμένα στο χώμα, από σύδεντρο σε σύδεντρο έκλεινε τα μάτια κι έτρεχε, θαρρώντας πως το ικρίωμα θα γλίτωνε. Μάταιος κόπος. Στο πρώτο ξέφωτο δεν άντεξε, ξεχάστηκε και σήκωσε τα μάτια πάνω. Λαμπρή πανσέληνος την τσάκωσε και την αποκεφάλισε η λαιμητόμος δήμιος, έπεσε στο λαιμό της και τη σκότωσε η λαμπρή πανσέληνος τη φόνισσα που πολύ αγάπησε.
Πίνακας: Γιάννης Μόραλης, Πανσέληνος
Πίνακας: Γιάννης Μόραλης, Πανσέληνος
6 σχόλια:
πολύ ωραίο κείμενο, πολύ ωραίο blog...
οι άνθρωποι φοβούνται, όχι μόνο τις φόνισσες αλλά και αυτούς που πολύ αγαπούν...
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ
Η ταλεντόμος βροχή δε θα ρθει.Για αυτό μη σταματάς αγαπητέ
μη μας φοβίζει η φόνισσα, μήτε ο δήμιος, μήτε το ικρίωμα, ούτε καν ο σκοτωμός.
εκείνο το "αγάπη σε, αγάπη σε, αγάπη σε",
εκείνα τα ρήματα, στον αόριστο γραμμένα, εκείνα εμένα με τρομάζουν.
οι τελειωμένοι χρόνοι στο παρελθόν.
(έχω κι εγώ κάτι idées fixes, ε;!)
το θύμα του φόνου -η ανάμνηση- πήρε την εκδίκησή της με αυτόν τον αποκεφαλισμό..
με την πανσέληνο οι αναμνήσεις επιστρέφουν..
(θα μπορούσε..)
Σας ευχαριστώ, παιδιά. Πολύ τη φοβάμαι αυτήν την πανσέληνο.
Δημοσίευση σχολίου