Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Ματαίως



Σιγά μην πονέσω. Έτσι είπε, φορώντας τα παπούτσια του ο ανιστόρητος και βγήκε σεργιάνι στη ζωή. Τότε δεν ήξερε τι σημαίνει φάλαγγα. Των δρόμων. Ήρθε καιρός που το κατάλαβε, κάθε στροφή και βούρδουλας. Άρχισε τότε να ικετεύει τα παπούτσια του να λιώσουν. Ματαίως. Ήταν κι αυτά αφορεσμένα.

Χρόνης Μπότσογλου. Άνθρωπος που περπατά.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πως το λεει ομως το τραγουδι, του Χικμετ ειναι? του Μπρεχτ? για το πιο εκπληκτικο και αποτρόπαιο που..''ειναι ενας ανθρωπος που τον αλυσοδένουνε - ειναινας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει...΄΄ Αστον, θα μάθει.

quartier libre είπε...

Και να τι θέλω τώρα να σας πω

μες στης ινδίες,
μέσα στην πόλη της Kαλκούτας
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο, κει που εβάδιζε

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι
στ' αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε: «τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή»
Ε, το λοιπόν,
ότι και να είναι τ' άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα το λοιπόν,
το πιο εκπληκτικό
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν' ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

Nαζίμ Xικμέτ
"Mικρόκοσμος"

καλησπέρα

αμμος είπε...

Εξαιρετικό.

Ανώνυμος είπε...

Νασεκαλά ΚΕΡΤΙΕΛΙΜΠΡΙΕ το ειχαμε ξεχάσει...