Σιωπή
Τι άλλο είναι οι λέξεις παρά ουρλιαχτό και ξέσκισμα κι απόγνωση, δεν καταλαβαίνω, ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που κυνηγάω, τι είναι αυτό που κυνηγάς, γιατί το θέλω, γιατί το θέλεις, τι στο διάολο τη θέλω τη λέξη, ποιος κρεμασμένος είναι αυτός που διαλέγει το καλύτερο σκοινί για την κρεμάλα του, γιατί να ψάχνω λέξεις, γιατί να ψάχνεις λέξεις; Είδες εσύ κανένα μωρό τις ώρες εκείνες της νύχτας τις ευλογημένες που γέρνει στο βυζί της μάνας του, να μιλά; Πίνει μόνο και πίνει και πίνει κι είναι όλος ο κόσμος ένα βυζί και μια χόρταση και μια λύτρωση, αποδοχή κι αγάπη κι ασφάλεια, άκουσες εσύ καμιά μάνα να μιλά εκείνες τις ώρες της νύχτας τις ευλογημένες, μόνο νοιώθει, νοιώθει, νοιώθει, μια ψυχή είναι όλη, σ’ ένα βυζί παραδομένη στο στόμα ενός μωρού και σιωπή. Τίποτα άλλο από σιωπή, χωρίς θέλω, χωρίς μπορώ, χωρίς ευχαριστώ. Τίποτα άλλο από σιωπή, γεμάτη θέλω και μπορώ κι ευχαριστώ. Τίποτα άλλο από σιωπή. Βαριά κι ασήκωτη, γεμάτη και γλυκιά, καρπούζι το κατακαλόκαιρο. Δεν τις θέλω τις λέξεις σας, δεν τις θέλω. Όταν τις ακούω, όταν τις βλέπω, ξέρω, ξέρω, ξέρω καλά πως είστε δυστυχισμένοι. Κι όσο πιο όμορφες οι λέξεις σας, τόσο πιο βαθιά η δυστυχία σας, όσο και να ζωγραφίσεις την πέτρα, πέτρα μένει. Σ’ ορκίζομαι, σ’ ορκίζομαι και τη γλώσσα μου θα ξερίζωνα και τα δάχτυλά μου θα ‘κοβα ένα προς ένα, αν ήταν να μου χαριστεί η σιωπή της νύχτας ενός μωρού που βυζαίνει στον κόρφο της μάνας.
Μπότσογλου Χρόνης, Άνθρωπος.
Μπότσογλου Χρόνης, Άνθρωπος.
11 σχόλια:
Μπότσογλου ε? Ωραίος
Ναι, Φλήναφε:)
Ωραίο κείμενο τίποτα.Κοντά στο λαχάνιασμα και έτσι αληθινό
Τώρα δλδ τι θες;Σχόλιο και γι' αυτό;...
Μας έχεις βάλει τα γυαλιά,Τίποτα!Μόνο αυτό.
Λαχανιάζω είναι αλήθεια, Φλήναφε και Κυριάζ. Είναι που τρέχω να προλάβω το λεωφορείο που μ' αφήνει πίσω. Εσείς μέσα, κουνάτε το μαντήλι κι εγώ τίποτα. Όλο στη στάση ξεμένω.
αχαριστία στη ζωή είναι εκείνο το "ξεμένω", που λέει κανείς...
σιγά!...
σιγά!...
το ΤΟ είναι το πιο σημαντικό απ΄ όλα τα υπόλοιπα άρθρα.
σε προκαλεί να δεις το ουσιαστικό που κρύβεται πίσω από αυτό. ΤΟ ανθρώπινο.
l' essentiel.
ca, c' est l' important.
λύτρωση, αποδοχή κι αγάπη κι ασφάλεια,
είνα λέξεις κλειδιά, υπάρχουσες, αληθινές, ζωντανές, αφοσιωμένες.
διαβολεμένα μονοκόματες. σημερινές, δίχως χρόνους παρελθόντες της γραμματικής.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ είναι.
κάθε μία απ' αυτές τις λέξεις
είναι μιά αλήθεια, από μόνη της,
μιά ζωή, με όλα όσα μιά ζωή κουβαλάει,
μιά ψυχή, με όλα όσα μιά ψυχή κουβαλάει,
μέρες και βράδια, με όλα όσα οι μέρες κι οι νύχτες και τα χρόνια κουβαλάνε...
η αγάπη,
να πατάει στην αποδοχή, την ασφάλεια και τέλος τη λύτρωση.
αφοσίωση.
η αποδοχή,
να πατάει στην αγάπη, την ασφάλεια
και τέλος τη λύτρωση.
αφοσίωση.
η ασφάλεια,
να πατάει στην αγάπη, την αποδοχή, και τέλος τη λύτρωση.
αφοσίωση.
λύτρωση, Θεέ μου, λύτρωση...
αχαριστία στη ζωή είναι,
να χει κανείς τα μάτια του ερμητικά κλειστά...
αυτά, καλό μου "τίποτα - παν"
(smile)
Mόνο να κλάψω μπροστά σ' αυτή τη κραυγή,
ουτε λέξη δεν βγαίνει, τίποτα... γλυκό λατρεμένο τίποτα!
Εγώ τις αγαπώ τις λέξεις.
Πολύ τις αγαπώ...
Κι είναι πολλές φορές που τις μιλάνε στόματα αγαπημένα... Κι έιναι σαν σιωπή νύχτας ενός μωρού που βυζαίνει στον κόρφο της μάνας....Υπάρχουν, τ'ορκίζομαι.
Συγγνώμη αν γειώσω τη συζήτηση, αλλά το βασικό μήνυμα του κειμένου σου εγγράφεται σε μια μεγάλη παράδοση λέξεων, σχετικά με τη μαγεία της σιωπής, και εναγκαλίζεται κανονικά με το κλισέ. Αυτό που το σώζει ως κείμενο είναι οι λέξεις του, λαχανιασμένες, πυκνές, βίαιες.
Για αυτό όμως ακριβώς το λόγο μου άρεσε πολύ, καθώς είναι μάλλον ένα κείμενο - αυτόχειρας, ή καλύτερα με ένα ύφος δολοφονικό προς το νόημά του.
[Και να μην ξεχνιόμαστε, όπως πάντα μπορεί να μην κατάλαβα καλά, όπως πάντα μπορεί να λέω μαλακίες.]
@Μαργαρίτα, σ' ευχαριστώ.
@Μαρία Αντουανέτα
Από δω και πέρα, λοιπόν, πιστεύοντας στους όρκους σου, οφείλω να σε αποκαλώ Μακαρία Αντουανέτα.
@Άμμε
Αν διακρίνεις λαχάνιασμα, είναι εντάξει. Έτσι πρέπει να παίζεται. Λαχανιασμένα.
η ανθρώπινη και ειλικρινής γραφή σου με συγκινεί πολύ.ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ λέει:
"..ας ήταν μια φορά τίποτα να μην πούμε.."
Δημοσίευση σχολίου