Σαρδάμ

Σεληνάδα ψέλλισες κι έβρεξε κοκκινόχωμα τα μάγουλά σου, τι όλοι σε χλευάσαν και σε τριγύρισαν, χορός κατσικοπόδαρος κι εσύ στη μέση της ορχήστρας αμήχανος υποκριτής. Kοίταζα από ψηλά όλος ουρλιάζοντας, μη σταματάς, μη σταματάς, γι’ αυτή τη σεληνάδα σου σ’ αγάπησα, γι’ αυτή τη σεληνάδα σου σ’ αγάπησα, όλος ουρλιάζοντας, μη σταματάς, γι’ αυτή τη σεληνάδα σου σ’ αγάπησα. Ούτε που κοίταξες κατά το γερανάκι, δεν ήμουνα η λύση που περίμενες, δεν πλήρωσαν γι’ αυτήν οι χορηγοί, το νου σου είχες στους πιστούς σου που μειώνονταν, ήδη σου έλειπε ο κρότος των χεριών τους, ήδη τα εύγε που ξεμάκραιναν μετρούσες, πώς θα μπορούσες δίχως τους να ζήσεις; Ζήτημα χρόνου η απόφαση κι εσύ ήσουν πάντα ικανή στις αποφάσεις. Στάθηκες στο λογείο και τους κοίταξες, ένα σαρδάμ της γλώσσας, είπες, ήταν, συγχωρήστε με, συχνά συμβαίνει στους καλύτερους εκ των υποκριτών, άστοχη λέξη, διαγράψτε την. Και τη θυσία σφράγισες με υπόσχεση, δε θα συμβεί ξανά, σας βεβαιώνω, φώναξες, λάγνα λικνίζοντας το σώμα στους κοθόρνους. Το κοίλο ζητωκραύγασε. Σ’ αναγνωρίσαν πάλι. Πάλι δικιά τους έγινες, μια απ’ αυτούς ολόιδια. Έτσι, τόσο φτηνά το ποίημα σου ξεπούλησες, έτσι φτηνά τη σεληνάδα σου θυσίασες, τη μόνη λέξη που δική σου ήταν, έτσι φτηνά για ένα χειροκρότημα. Την ώρα της υπόκλισης αστράψανε τα φλας. Το σεληνόφως έπαψε. Η φεγγαράδα νικήθηκε κατά κράτος.

Πίνακας, Νίκος Νικολάου, Κεφάλι γυναίκας