Ώρες κοινής ησυχίας
Είναι κάτι νύχτες, μάνα, που ξεχύνονται οι σκέψεις στις γειτονιές του μεσημεριού και το στρώνουν στο κυνηγητό με κραυγές πολεμικές και ιαχές θριάμβου, πέτρες και ποδοβολητά, όσο περνά η ώρα ανάβει το παιχνίδι, αίματα και γόνατα γρατζουνισμένα, να, δες, μάτωσε το μαξιλάρι μου κι εσύ λείπεις, ποιος θα περιποιηθεί τις πληγές τώρα, λείπεις, πονάω, ποιος θα με παρηγορήσει, τρέχουν όλα γύρω, σπρώχνουν, ποδοπατούν και δε βρίσκεται ούτε ένας γείτονας σπλαχνικός, ούτε ένας, ούτε ένας, να βγει στο μπαλκόνι να φωνάξει, γρήγορα στα σπίτια σας, βρωμόπαιδα, είναι ώρα κοινής ησυχίας.
9 σχόλια:
Πολύ μ' εκνευρίζει που δεν προλαβαίνω να διαβάσω τα κείμενά σου μέσα στην εβδομάδα και τα διαβάζω όλα μαζί το Σάββατο...
Δε χάνεις και πολλά, ούτως ή άλλως. Τίποτα πρωτότυπο, όλα θυμίζουν κάτι.
συχνά νομίζουμε, ότι δεν είναι κανείς εκεί. ούτε ένας.
υπάρχει η περίπτωση να κάνουμε λάθος...
και η αλήθεια είναι, πως δεν χρειάζονται και πολλοί...
φτάνει ο ένας.
Από ώρες κοινής ησυχίας
όλη μας η ζωή αποτελείται...
Γι' αυτό κι η ευτυχία
δεν ξέρει πότε να γελάσει
με τον βροντώδη τρόπο της
μαζί μας...
Υπέροχο,Τίποτα!!!
λες:τίποτα πρωτότυπο,όλα θυμίζουν κάτι.θυμίζουν πράγματα αληθινά ,που ξεχνάω όταν τρέχω.καλά κάνεις και μας τα θυμίζεις.
Μου άρεσε πολύ. Βγάζει ένα συνειρμικό μήνυμα σκληρής βίας που προσελκύει αμέσως το βλέμμα και το νου.
Με πρόλαβε η perssefoni - η πρωτοτυπία υπήρξε για λίγο κριτήριο καλλιτεχνικής αξιολόγησης, αλλά η γνησιότητα/ειλικρίνεια παραμένει ακόμη.
Εδώ είστε και δε σας πρόλαβα:))
Σας ευχαριστώ...
όχι με μαρκαδόρο κόκκινο!
βουτάς το δάχτυλο στο αίμα και γράφεις...
στις 18 τ' Απρίλη, υπήρξε σχετικό post.
είναι αλήθεια, κάποιος πρέπει να φυλάει σκοπιά, για να ξεκουράζεται ο άλλος.
Δημοσίευση σχολίου