Η θυσία

Και πως δεν είναι η πρώτη; Ποιος θα τ' αρνηθεί;
Τι πρέπει στη γυναίκα την ασύγκριτη;
Πώς θα ‘δειχνε καλύτερα πως αγαπά
τον άντρα της παρά γι' αυτόν πεθαίνοντας;
Κι αυτά καλά τα ξέρει κι όλη η χώρα πια.
……………………………………………
Σαν είδε αυτή πως έφτασεν
η στερνή μέρα, με τρεχούμενα νερά
τ' άσπρο της δέρμα λούζει, κι από κέδρινες
κασέλες βγάζει ρούχα και στολίσματα
κι όμορφα εσιγυρίστη κι αφού στάθηκε
μπρος στην Εστία προσευχήθη λέγοντας:
«Δέσποινα, εγώ στον Άδη πάω …»

( Ευριπίδη, Άλκηστις. Μετάφραση: Δημ. Σάρρος)


Σιγά μην πέθανα για σένα. Την ευκαιρία σου την είχες και την έχασες. Ναι, εγώ είπα, θα πεθάνω για σένα. Μα εσύ, εσύ που τόσο αγάπησα, πώς, πες μου πώς τ’ αποφάσισες ζωή χωρίς αγάπη να τη ζήσεις; Για μένα πέθανα, τ’ ακούς, για μένα. Γιατί δεν καταδέχτηκα στο πλάι ενός ανάξιου να ζήσω. Για μένα πέθανα, τ’ ακούς, για μένα. Για να σε βλέπω και να χαίρομαι το θλιβερό σαρκίο σου να σέρνεις στους αιώνες περιφρονημένο, αυτό ναι, αυτό το σαρκίο που με τόσο κόπο υπερασπίστηκες. Για μένα πέθανα, για μένα. Για να σε βλέπουν να περνάς τα κορίτσια στη γειτονιά και να χασκογελάνε, για ιδέστε τον τον άντρακλα, και να σε φτύνουν, να φτύνουν και να γίνεται το σάλιο τους μάθημα, όχι για σένα μη φοβάσαι, ξέρουμε δα πως δεν κολλάν τα σάλια στους καθρέφτες, μα για κείνα, να μάθουν ν’ αποφεύγουν τα σκυλιά. Σιγά. Σιγά μην πέθανα για σένα. Για μένα πέθανα, για μένα, τ’ ακούς, για μένα, γιατί εσύ δε μου ‘πρεπες. Κάλλιο ο χάρος άντρας μου, παρά ένας Άδμητος.

(Η φωτογραφία από την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, Άλκηστις)