Η Μήδεια
Μη ρωτάς, κοιμήσου, όλα καλά, όλα καλά, σου έλεγα θυμάσαι, κι άλλες φορές, κρυώνω, σου έλεγα και σ’ έσφιγγα με δύναμη, θυμάσαι, βρέχει σου έλεγα, βρέχει πολύ κι ήρθα να μη φοβάσαι τις βροντές, έτσι σου έλεγα, θυμάσαι, έβλεπες όνειρο κακό και φώναξες σου έλεγα, θυμάσαι, που ανάσαινα με τις ανάσες σου ένα δύο, ένα δύο, ένα δύο, θυμάσαι, που κοιμόσουν εσύ και δεν κοιμόμουν εγώ, θυμάσαι; Ορκίσου μου, ορκίσου, ορκίσου πως δε θυμάσαι, ορκίσου μου ποτέ να μη ρωτήσεις τι ήθελα στο πλάι σου τις νύχτες, ορκίσου μου να πεθάνω ήσυχη, αχ, και να ‘ξερες πόσο πρέπει μου στην κόλαση να πάω γι’ αυτές τις νύχτες τις βαριές που απόθεσα στους ώμους σου τον τρόμο μου, η σκύλα μάνα, για τίποτα άλλο, στην κόλαση μόνο γι’ αυτές τις νύχτες της ντροπής μου η σκύλα μάνα κοριτσάκι μου, γι αυτές τις νύχτες, κοριτσάκι μου, η σκύλα μάνα, ποιος είπε πως Μήδειες γίνονται οι μάνες από έρωτα, κοριτσάκι μου, ποιος το ‘πε;
(Κώστας Τσόκλης, Μήδεια)
(Κώστας Τσόκλης, Μήδεια)
11 σχόλια:
Με ανατρίχιασε...
"...Αγ', ω τάλαινα χείρ εμή, λάβε ξίφος,
λάβ, έρπε προς βαλβίδα λυπηράν βίου,
και μη κακισθής μηδ' αναμνησθής τέκνων...."
Αυτή η "βαλβίδα λυπηρά βίου" , η αρχή της βασανισμένης ζωής
Τίποτα
δηλώνω θαυμαστής σου
και φανατικός αναγνώστης σου.
Υποκλίνομαι.
Ωιμε
Αμάν μ' αυτές τις διαρροές του
πνεύματός σου.
Ώσπου να κλείσει η μια πληγή,
ανοίγει η άλλη.
Δε σε προλαβαίνουμε.
Γράφε μας κι ας κλαίμε
παντα σε διαβάζω και πάντα μένω άφωνη.. ολα υπέροχα, και αυτό περισσοτερο.
"ποιος είπε πως Μήδειες γίνονται οι μάνες από έρωτα, κοριτσάκι μου, ποιος το ‘πε;"
Μετά από αυτό ειδικά, τι άλλο να πεις;
διαβάζω.
δεν πάω δουλειά σήμερα.
μιά χαζοβόλτα θα βγω να περπατάω
άλλαξα γνώμη.
ούτε θα βγω στους δρόμους να περπατάω.
τι θα λες κι εσύ... "ανεμόμυλος είν' ετούτη κι αλλάζει έτσι γνώμες"; μου επέτρεψα ανεμόμυλος να γίνω. να τρέχω και να αλλάζω, όπως το νερό. κι ο αέρας. πειράζει που δε γουστάρω πιά να μαι άνθρωπος;
ανεμόμυλος, αέρας και νερό.
μπορεί ν' ανοίξω και κανα πατζούρι σήμερα. αέρας είμαι..
το πρωί, μόλις σηκώθηκα-το ρήμα! όχι ξύπνησα, "σηκώθηκα"- διέγραψα ολόκληρο το blog!
μετά το λυπήθηκα και το επανέφερα.
μετά, αποφάσισα να βάζω μέσα αυτούς που εγώ θέλω μονάχα.
μέσα σ' έβαλα, ρε τίποτα, αν αυτό σου λέει κάτι, που τι να σου λέει δηλαδή,"ανεμόμυλος ετούτη", αυτό θα σου λέει...
μετά το ξανάριξα σε κοινή θέα.
πάει να πεί εγώ, καμιά φορά εσύ, και κανα δυό άλλοι.
δεν θέλω κόσμο. κοσμική είμαι. πολύ κοινωνική. μονόχνωτη είμαι.
άντε να βγάλει άκρη άνθρωπος.
στην τρέλα!
με συγκινεις..
Εσείς με συγκινείτε. Όλοι σας.
Δημοσίευση σχολίου