Θάλασσα
Βρες τις λέξεις σου, μου έγραψες, εύκολο νομίζεις πως είναι να βρω τις λέξεις μου, γράφω γράφω γράφω, κι άλλο τίποτα δεν κάνω παρά να γεμίζω κύματα τη θάλασσα, αυτό κάνω, μια θάλασσα γεμίζω με κύματα και με τραβάνε μακριά από τη στεριά , μια θάλασσα και πνίγομαι μέσα της, ποτέ δε φτάνω πουθενά, απομακρύνεται η στεριά και νυχτώνει και θυμάμαι, ναι, που είπες για κεντίδια, ένα χρυσό κι άλλο χρυσό οι λέξεις σου, είπες, και νάτο το αστέρι, γεμάτη αστέρια είναι η νυχτιά μα κανένα κεντημένο απ’ το χέρι μου, κανένα δεν αναγνωρίζω, κανένα πυξίδα μου κι η στεριά χάνεται, διάβασμα μου έγραψες σου λείπει, το θυμάμαι καλά, και διαβάζω διαβάζω διαβάζω άλλων λέξεις, πλατιές και βαθιές και γίνονται κι αυτές θάλασσα και με παρασέρνουν στα βάθη τους, καμιά δικιά μου σχεδία να με σώσει και περνάει ο χρόνος και διψώ διψώ διψώ και σκέφτομαι πως θες να βρω τις λέξεις μου, έτσι εύκολα θαρρείς πως βρίσκονται οι λέξεις, ποιες λέξεις, εδώ γράμματα ψάχνω και δε βρίσκω, διψώ και πνίγομαι στην αλμύρα, γράμματα ψάχνω και δε βρίσκω, διψώ και δε βρήκα ακόμη ούτε 2Η ούτε 1Ο να ξεδιψάσω, μηδέν και στη Χημεία και στις λέξεις.
(Πίνακας: Γιώργος Στεφανάκις, Θάλασσα)
(Πίνακας: Γιώργος Στεφανάκις, Θάλασσα)
16 σχόλια:
Να που τις βρίσκεις...
Κυνήγα τες-ποτέ δεν παραδίδονται αμαχητί.
:)
Καλό σου βράδυ!
Κρατάτε πολυβόλα κι εγώ με τη σφεντόνα γμτ, kyriaz.
Καλό σου, βράδυ:)
Προσοχή μόνο:πρέπει πρώτα να τις νηστέψεις για να τις μεταλάβεις...
Μ' άλλα λόγια,να νυμφευθείς τη Σιωπή,για ν' αποκτήσεις μαζί της καλούς απογόνους.
Αν και...ίσως να προτιμούσα να μην είχα "τεκνοποιήσει".
Δεν είναι πάντα για καλό...
Που σημαίνει να βγάλω το σκασμό, ε;
:)
Δεν ξέρω αν είσαι μεγάλη πένα,σίγουρα πάντως έχεις χιούμορ...
Σ' ευχαριστώ που κλείνω τη μέρα μου μ' ένα πλατύ χαμόγελο...
Και κάτι άλλο-πριν δεν μιλούσα ως...ειδήμων αλλά ως...ομοιοπαθής.
(Τις ίδιες παραινέσεις κάνω και στον εαυτό μου,με πενιχρά αποτελέσματα.Δεν ξέρω να "ρίχνω" τις λέξεις-παρά μόνο...πάνω στο χαρτί να τις...βιάζω!!!)
Τώρα θυμήθηκα εκείνη τη σκηνή στην εξοχή με τη Λάσκαρη και τον Αντώνη Αντύπα (πριν το Ανοιχτό και την Καραϊνδρου)που...
Τέλος πάντων. Οι λέξεις συνεχώς βραδυπορούν. Συνήθως έρχονται στο κατόπι, κάθονται, σου κάνουν τράκα ένα τσιγάρο και τη συνέχεια τη γνωρίζεις.
(Συγγνώμη για την παρέμβαση. Μα νομίζω πως έψαχνες λάθος νερό. Οι αριστεροί κάτω αριθμοί δηλώνουν ατομικό αριθμό, οπότε οι δικοί σου είναι λανθασμένοι. Υποθέτω πως ψάχνεις για άτομα σε μοναχά ένα μόριο νερού.)
Μα γιατί να ψάχνεις να βρεις τις λέξεις... όταν αδιαφορείς έρχονται αυτές. Βλέπεις, ξέρουν καλά πότε διψάς πραγματικά.
Όμορφα γράφεις
Επικίνδυνα "παιχνίδια" - αυτά με τις λέξεις· και μοιραία (παιχνίδια του χαμού, εν τέλει). Αλλά....
ένα φλερτάρισμα με "κείνα που δε λέγονται"...
ένα σταυρόλεξο δίχως κάθετα και οριζόντια... μα με χθεσινά και αυριανά! ίσως...
όσο για τη σφεντόνα που λες, ότι όπλο και να χεις το κυνήγι είναι εξίσου δύσκολο.. στο κυνήγι των λέξεων απαιτείται καλό καρτέρι και υπομονή..όχι καλό όπλο!
Η σχεδία δε βρίσκεται, αλλά κατασκευάζεται. Ίσως κι εσύ πρέπει να σκεφτείς ότι πρέπει να στηριχτείς στις δικές σου ικανότητες. ΟΙ δικές σου σκέψεις είναι τα γράμματα που θα γίνουν προτάσεις και ιδέες.
Τον έδιωξαν απ'το Παράδεισο μ' αυτός τον ήθελε πίσω. Καμιά προσπάθεια δεν ήταν αρκετή. Καθισμένοςσε σε μια σκιά σκάλιζε αφηρημένος με ένα ξύλο το χώμα. Επειτα, καθώς τα κοίταζε του, άρεσαν τα σχέδια του. Αρχισε να τα βάζει σε τάξη, να τ' αλλάζει θέσεις και σιγά σιγά να σχηματίζει όλα όσα θυμόταν απ' τον τόπο που τον έδιωξαν. "Αυτό είναι" σκέφτηκε, θα φτιάξω το δικό μου Παράδεισο. Και δος του να προσπαθεί. Δεν τα κατάφερνε άσημα, μόνο το κλειδί του έλειπε, το κλειδί που θα τα έδινε ζωή. Κι όλο προσπαθεί. Νάτος ακόμη, με τα μαλλιά του άσπρα, σκελετωμένος και τα μάτια του να γυαλίζουν, σκαλίζει σκαλίζει..τώρα πλάι στη θάλασσα, η αμμουδιά του δίνει άφθονο χώρο κι είναι και το νερό, γράφει και πάνω σ' αυτό κι όλο ξανοίγεται.. "θα το βρώ" θα το βρώ" κι αρχιζει να βουλιάζει. "Θα το βρω" είναι το τελεταίο πράγμα που σκαλίζει πάνω στα νερά πριν χαθεί στα σκοτάδια τους.
Το υγρό των λέξεων κυλούσε στα δάχτυλα
καθώς ο ήλιος ατάραχος ακολουθούσε
την πορεία του
πράσινο ήταν
η γόμα καθαρή
βραχιόλι αφημένο στο πλάι το νερό δεξιά
οι ακτίνες γελούσαν στο μέτωπο
με τα φρύδια σφιγμένα
ο αέρας απών
ανεξίτηλα χείλη προς το τέλος Μαΐου
Μα,δεν κολυμπαμε για να φτασουμε καπου.Κολυμπαμε και κανουμε κυματα γιατι ειμαστε ψαρια.
Τι τρικυμία, όλοι σας!
Τα οξυγόνα και τα υδρογόνα σου μετράν εδώ μέσα οι λέξεις
έψαξες πολύ.
αν βρείς το καλύτερο σκαρί,
μην το διώξεις.
Δημοσίευση σχολίου