Ατάκτως

Λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένα όλη της η ζωή, κάτι πήγε στραβά, κάτι πήγαινε στραβά, ήταν φανερό, λίθοι και πλίνθοι και κέραμοι, άψυχα θα πεις, αλλά φωνή είχαν και κραύγαζαν τα άψυχα, κάπου έκανες λάθος, κάπου έκανες λάθος, χρόνια τώρα προσπαθούσε να βρει το λάθος, δεν τα κατάφερνε, ατάκτως οι αποφάσεις, με τάξη οι υποχωρήσεις, ή ανάποδα συνέβαιναν τα πράγματα, δεν ήξερε, ατάκτως όλα στο μυαλό της, δεν μπορούσε να διακρίνει σε ποια στροφή ξέφυγε το τιμόνι απ’ τα χέρια της, παλιότερα αναρωτιόταν αν είχε ποτέ τιμόνι στα χέρια της, κάποτε μάλιστα αναρωτιόταν αν είχε δρόμο, τώρα τελευταία έπαψε να αναρωτιέται και γι αυτό, άχρηστα αποδείχτηκαν όσα χρήσιμα νόμιζε, χρήσιμα τα άχρηστα, στραβός γιαλός, στραβά αρμένιζε, δεν ήξερε, κουβάρι όλα, κουβάρι όλα, κι εκείνος ο πίνακας…Σηκώθηκε, ίσιωσε τον πίνακα στον τοίχο, οπισθοχώρησε, λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμένα στα πόδια της, σκόνταψε, τον κοίταξε, εκείνη στο πάτωμα, ο πίνακας ακριβώς στη θέση που έπρεπε, έκτακτα, σκέφτηκε, έκτακτα, όλα καλά, σκέφτηκε, όλα καλά...