Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας...

Α, ρε Ζωζώ, ποιος να το έλεγε πως θα ‘σκυβα μια μέρα να φιλήσω τα πόδια σου τρέμοντας, ποτέ μέχρι τώρα δε φίλησα τα πόδια σου, Ζωζώ, ποτέ δε θυμάμαι να σε φίλησα πουθενά, εδώ που τα λέμε, μόνο εκείνη φιλούσα, μόνο εκείνη φιλούσα και μέχρι εκεί, τα υπόλοιπα μαζί σου, Ζωζώ, εκείνη ήταν κορίτσι καλό, τη σεβόμουνα, εσένα σε έχυνα μόνο, κι εσύ με χάιδευες και ψιθύριζες, ησύχασε, μέχρι να ηρεμήσω, θυμάσαι; Ποτέ δε γέλασες μαζί μου, Ζωζώ, στο χρωστάω αυτό, πολλά σου χρωστάω, μόνο ένα παράπονο σου έχω, δε μου μιλούσες, Ζωζώ, δε μου μιλούσες, σε κανέναν δε μιλούσες, κι ας σε παίρναν με τις πέτρες τα παιδιά στη γειτονιά, δε μίλησες κι όταν σου είπα πως παντρεύομαι τη Μαρία, ενώ το ‘ξερες, Ζωζώ, το ήξερες πως το στεφάνι με τις Μαρίες αυτού του κόσμου πληρώνεται ακριβά, πιο ακριβά από τα τάλιρα που σου σκάγαμε τότε, γιατί έχουν ήθος οι Μαρίες αυτού του κόσμου, Ζωζώ, και το εξαργυρώνουν ακριβά το ήθος τους, έχουν ήθος, Ζωζώ, σ’ έναν τ’ ανοίγουν αμίλητες τα πόδια τους, όχι σε πολλούς όπως εσύ, είναι κυρίες αυτές, έχουν ένα όνομα στην κοινωνία, τα τάλιρά τους σιγουριά και ασφάλεια τα λένε, γι’ αυτά πουλιούνται, όχι για ένα κομμάτι ψωμί, όπως εσύ, γι’ αυτά ξεπουλιούνται πουλώντας αγάπη, και κοίτα, συγχώρα με, Ζωζώ, συγχώρα με για όλα, συγχώρα με που χτες το βράδυ ήπια λίγο παραπάνω και δε συγκρατήθηκα και την είπα πουτάνα, συγχώρα με, Ζωζώ, που σ’ έβρισα, συγχώρα με, Ζωζώ, δεν έπρεπε, έχουν αξιοπρέπεια οι πουτάνες, δεν κοροϊδεύουν, κι άσε με να πλύνω τα πόδια σου, αυτά τα τίμια πόδια, μύρο δεν έχω, δάκρυα έχω, σου φτάνουν; Το ξέρω πως σου φτάνουν, έτσι ρωτώ, για ν’ ακούσω γι’ άλλη μια φορά τη φωνή σου να μου λέει, ησύχασε, όπως τότε, αχ, ρε Ζωζώ, λεηλατημένη μου Kυρία Ζωζώ…