Οι επιτάφιοι...

Μ’ αρέσουν οι επιτάφιοι, μ’ αρέσουν, ο κόσμος προχωρά και δε ρωτά πολλά, το νου του έχει στο κερί μην του σβηστεί και πώς αργότερα τον τοίχο θα μαυρίσει, μ’ αρέσουν οι επιτάφιοι, μ’ αρέσουν, ο κόσμος προχωρά και τραγουδάει, στο νου του μόνο η δική του η φωνή, μη φάλτσο καταστρέψει τις λέξεις τις σεβάσμιες και το μέλος, μ’ αρέσουν οι επιτάφιοι, μ’ αρέσουν, που είν’ όλοι δακρυσμένοι και δε ρωτά κανείς κανέναν και ποτέ γιατί δακρύζει, ευκολονόητες οι απαντήσεις σ’ όλους, μ’ αρέσουν οι Επιτάφιοι, μ’ αρέσουν, εκεί, τουλάχιστον, σαν κλάψεις, την ώρα που σε πνίγουν οι λυγμοί, σκαρώνεις και εικόνα για τους έξω, τι πάθος, σχολιάζουνε οι δίπλα, και πόσο έντονα τη σταύρωση θρηνεί. Άντε να εξηγήσεις στον καθένα πως άλλες άνοιξες, άλλα πάθη, άλλα χαμένα σου, πενθείς.