Σιγά τον πολυέλαιο...
Ήταν ένα σπίτι στη στάση του λεωφορείου που μας γύριζε σπίτι μετά το σχολείο. Ακατοίκητο. Στην αυλή του, κάτω από σωρούς χώμα, ανακαλύψαμε παίζοντας ένα λοφίσκο κρύσταλλα. Αμέτρητα κρύσταλλα, θησαυρός ολόκληρος, μάχες δίναμε ποιος θα βρει το πιο όμορφο, στραφτάλιζαν στις χούφτες μας, σαν τα υψώναμε στα χέρια κατά τον ήλιο, μισούσαμε το λεωφορείο που 'ρχόταν αγκομαχώντας... "Βρήκαμε διαμάντια, βρήκαμε διαμάντια", σε κανέναν δεν τo 'παμε το μυστικό μας. Μέχρι που μεγαλώσαμε. Και ξαναπήγαμε στο παλιό σπίτι. Ψηλοί πια. Και διαβάσαμε τη σκουριασμένη ταμπέλα:
"ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥΕΛΑΙΟΙ"
20 σχόλια:
"Αυτ'η ειν' η πλάση
Χοροπηδά
πάντα κυλά
μέσα αδειανή
ηχολογά
σαν το γυαλί
πότε θα σπάσει;
Γυαλίζει εδώ
γυαλίζει εκεί
Να δες με ζώ
φυλάξου συ
ο καλός μου γιός!
Τι θα πεθάνει
όποιος την πιάνει
Είναι πηλός
κι εύκολα σπάνει.."
Goethe "Faust" 2402-2415 (μετ. Κώστα Χατζόπουλου)
Για τα μικρά σας "ποιήματα" ...
Την καλησπέρα μου
"Αυτό το άδειο κόκκαλο θα είχε κάποτε μέσα του μια γλώσσα
κι η γλώσσα αυτή θα τραγουδούσε"
Σαίξπηρ "Άμλετ" (μετ. Γ. Χειμωνά)
Αν κατάλαβα καλά:))
Καθένας βρίσκει ό,τι κουβαλά μες στην ψυχή του. Κρυστάλλινη ψυχή, παντοτινή διαύγεια...
@ioeu
Από το θάμβος των κρυστάλλων, στη θαμπάδα, ένα κλικ. Απειροελάχιστο. Να ξέρατε πόσο το τρέμω...
Καλώς σε βρήκα. "Γεννήθηκα" κι εγώ πολύ πρόσφατα, και σαν μικρός κι αθώος που είμαι ψάχνω ακόμα για διαμάντια ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά των τσακισμένων πολυελαίων...
@ helix nebulae
Έψαξα να βρω τι σημαίνει το ψευδώνυμο του απρόσμενου επισκέπτη.
Στην πραγματικότητα (διαβάζω στην περιγραφή του πλανητικού νεφελώματος), πρόκειται για ήλιους που ακολουθούν ήδη την διαδικασία του θανάτου τους...
Αν, όντως, ισχύει αυτό, τότε θέλει κότσια να ενδυθείς το συγκεκριμένο ψευδώνυμο και ταυτοχρόνως να ψάχνεις διαμάντια ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά τσακισμένων πολυελαίων.
Να είσαι καλά:)
Σε ευχαριστώ. Επειδή χωρίς να το ξέρεις σε βρήκα.
Υπέροχα όλα όσα διάβασα. (Τε)τριμμένες λέξεις (οι δικιές μου).
Καλό βραδάκι
Θαυμάσιο άρθρο! Τι χαρά θα είχες σαν παιδί με τους τότε θησαυρούς σας! Αραγε απογοητεύτηκες όταν ανακάλυψες την ταμπέλλα και την πηγή "των διαμαντιών"?
@ χνούδι
Σ' ευχαριστώ, καλώς ήλθες:)
@ Μαρίνα
Όχι, δεν απογοητεύτηκα. Το ήξερα ούτως ή άλλως, πώς όχι; Τη χαμένη μας αθωότητα, έκλαψα.
Να είσαι καλά:)
το παρελθόν είναι το μόνο που μας συνδέει με τόπους και άλλα παραφερνάλια...
και εγώ που λείπω έξω χρόνια, ανακαλύπτω ορισμένες φορές σε ορισμένα από αυτά, ότι ούτε το παρελθόν πια δεν με συνδέει. Τίποτα.
@ roidis
Πικρή διαπίστωση αυτή...Ή μήπως όχι;
Ο μίτος που κόβεται, σου κόβει την ανάσα ή σ' απελευθερώνει;
Δεν ξέρω...
Λογική η άγνοια, θα πεις, από ένα τίποτα.
Καλώς όρισες:)
Όμορφα τα λόγια και η σκέψη του τίποτα.
Κατασκευαζονται παιδικοι θησαυροι.Υπο του Τιποτα.
Το λέει και το "about me": "Είμαι μία οφθαλμαπάτη. Είμαι τα πολύχρωμα απομεινάρια της έκρηξης ενός υπερκαινοφανούς αστέρα, a long time ago in a galaxy far, far away..."
Κοινώς, έχω ήδη πεθάνει και ξαναγεννιέμαι. Για την ακρίβεια έχω ξαναγεννηθεί και το μαθαίνετε με καθυστέρηση λόγω απόστασης :-)
@ herinna
Σ' ευχαριστώ, ποιήτρια:)
@ o kairos
Εδώ που τα λέμε, Καιρέ, (μεταξύ μας είμαστε εξάλλου), για τα παιδιά κι ένας σβώλος χώμα, θησαυρός λογιάζεται μερικές φορές.:)
@ helix nebulae
Κι η απόσταση φταίει κι αυτά τα καταραμένα μηχανήματα που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα:)
Κορυφαίο.
Αρκετό για να με κάνει να σωπάσω για πάντα. Μόνο η ακατάσχετη λεξιλαγνεία μου ευθύνεται για ότι πω από δω και μπρος.
:-)
Πολύφητος = Τυχάρπαστος
@ σεξπυρ
Με άγχωσες. Δεν ξέρω τι να απαντήσω στο σχόλιό σου, εκτός ίσως πως μοιραστήκαμε από διαφορετικές θέσεις ο καθένας, μια αλήθεια. Γιατί αυτή είναι που συγκινεί.:)
@ Τυχάρπαστε-Πολύφητε,
Που δείχνεις να ταλανίζεσαι από το μπέρδεμα των ψευδωνύμων σου, σωπαίνει εκείνος που δεν έχει τι να πει. Κι εσύ πάντα θα έχεις κάτι να πεις, αν κρίνω από τα μέχρι τώρα ειπωμένα σου. Και πάντα όχι αταλάνιστα:)
Ωραια που το πες.
Σαίξπηρ "Άμλετ" (μετ. Γ. Χειμωνά)
Δημοσίευση σχολίου