Στο ντιβάνι...

Τι να νοιώθουν, άραγε; Τι βλέπουν σα μας βλέπουν, εμένα, εσένα; Τι σκέφτονται σαν τους μιλάμε, σαν τους χαμογελάμε, σα δακρύζουμε, εμείς, εσείς, εγώ; Ποια μυστικά μοιράζονται με τα μάτια, με το άγγιγμα, με τον αναστεναγμό, με τη σταγόνα του ιδρώτα στο μέτωπο; Πάντα μ’ έτρωγε αυτό. Τους βλέπω σε βαφτίσια, σε γάμους, σε γιορτές, σε ορκωμοσίες, σε βραβεύσεις, σε κάθε είδους τελετές, δημόσιες και ιδιωτικές. Τους παρατηρώ σε κηδείες, σε μνημόσυνα, έξω απ’ το θάλαμο της εντατικής, στους δρόμους πάνω από τραυματίες και σκοτωμένους, στα δικαστήρια κατήγορους ή κατηγορούμενους. Τους βλέπω να μπαίνουν όλοι μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο, να κατευθύνονται στο ίδιο σπίτι, να κλείνουν την ίδια πόρτα πίσω τους και να μένουν μεταξύ τους. Αυτοί. Οι κύκλοι οι στενοί, οι δεμένοι με νήμα αόρατο, άθραυστο κι αδιαπέραστο από όλους εμάς τους «άλλους», νήμα κόκκινο, αόρατο κόκκινο νήμα. Ομφάλιου λώρου νήμα κι αυτοί κλεισμένοι μέσα του κλαίνε, γελάνε, πονάνε, πεθαίνουν, μοιράζουν και μοιράζονται, ερμηνεύουν κι ερμηνεύονται. Α, πώς θα ‘θελα κάθε φορά να είμαι ένας απ’ αυτούς. Α, πώς θα ‘θελα, να μπορούσα να σκίσω το ρούχο κι ύστερα το δέρμα, εκεί, πάνω απ΄ την καρδιά τους, να χωθώ μέσα, να ακούσω τα χτυπήματά της, να νοιώσω όσα νοιώθουν. Στο πετσί τους να μπορούσα να μπω, ρόλοι αυτοί, ηθοποιός εγώ, στο πετσί τους, να τα βλέπω όλα από μέσα, μαζί κι αυτούς, ισότιμα, πια. Εγώ. Ο Πρώτου Βαθμού συγγενής…