Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2007

Στο ντιβάνι...

Τι να νοιώθουν, άραγε; Τι βλέπουν σα μας βλέπουν, εμένα, εσένα; Τι σκέφτονται σαν τους μιλάμε, σαν τους χαμογελάμε, σα δακρύζουμε, εμείς, εσείς, εγώ; Ποια μυστικά μοιράζονται με τα μάτια, με το άγγιγμα, με τον αναστεναγμό, με τη σταγόνα του ιδρώτα στο μέτωπο; Πάντα μ’ έτρωγε αυτό. Τους βλέπω σε βαφτίσια, σε γάμους, σε γιορτές, σε ορκωμοσίες, σε βραβεύσεις, σε κάθε είδους τελετές, δημόσιες και ιδιωτικές. Τους παρατηρώ σε κηδείες, σε μνημόσυνα, έξω απ’ το θάλαμο της εντατικής, στους δρόμους πάνω από τραυματίες και σκοτωμένους, στα δικαστήρια κατήγορους ή κατηγορούμενους. Τους βλέπω να μπαίνουν όλοι μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο, να κατευθύνονται στο ίδιο σπίτι, να κλείνουν την ίδια πόρτα πίσω τους και να μένουν μεταξύ τους. Αυτοί. Οι κύκλοι οι στενοί, οι δεμένοι με νήμα αόρατο, άθραυστο κι αδιαπέραστο από όλους εμάς τους «άλλους», νήμα κόκκινο, αόρατο κόκκινο νήμα. Ομφάλιου λώρου νήμα κι αυτοί κλεισμένοι μέσα του κλαίνε, γελάνε, πονάνε, πεθαίνουν, μοιράζουν και μοιράζονται, ερμηνεύουν κι ερμηνεύονται. Α, πώς θα ‘θελα κάθε φορά να είμαι ένας απ’ αυτούς. Α, πώς θα ‘θελα, να μπορούσα να σκίσω το ρούχο κι ύστερα το δέρμα, εκεί, πάνω απ΄ την καρδιά τους, να χωθώ μέσα, να ακούσω τα χτυπήματά της, να νοιώσω όσα νοιώθουν. Στο πετσί τους να μπορούσα να μπω, ρόλοι αυτοί, ηθοποιός εγώ, στο πετσί τους, να τα βλέπω όλα από μέσα, μαζί κι αυτούς, ισότιμα, πια. Εγώ. Ο Πρώτου Βαθμού συγγενής…

5 σχόλια:

herinna/ είπε...

"Α, πώς θα ‘θελα κάθε φορά να είμαι ένας απ’ αυτούς. Α, πώς θα ‘θελα, να μπορούσα να σκίσω το ρούχο κι ύστερα το δέρμα, εκεί, πάνω απ΄ την καρδιά τους, να χωθώ μέσα, να ακούσω τα χτυπήματά της, να νοιώσω όσα νοιώθουν".
Δεν θά' θελες. Για να το κάνω πιο σαφές, δεν θα μπορούσες. Αλλά πάντα θα εύχεσαι να μπορούσες. Γιατί μάλλον γνωρίζεις κι εσύ τον βλογιοκομμένο βράχο. Κι αυτό θα στο συγχωρέσουν μόνο αυτοί που νιώθουν.
Εεε, με ξάφνιασε να δω το λινκ μου ανάμεσα στα άλλα σου. Μεγάλη τιμή και η ανταπόδοση θα είναι μια επανορθωτική κίνηση ενοχής, που μου διέφυγε. Όχι το λινκ, η παρουσία σου εδώ.

Τίποτα είπε...

Καλημέρα σου, herinna.:)
Αρκετές μέρες τώρα σε επισκέπτομαι. Αλλά πώς να το ξέρεις, αφού δεν άφησα επισκεπτήριο...Φταίει που δεν είχα τίποτα να προσθέσω σ' όσα έγραψες, αν και ίσως, ναι, θα μπορούσα κάτι...Δες :)

Ανώνυμος είπε...

Δε θα το ήθελες αυτό, να δεις μέσα από τα μάτια τους, πίστεψέ με. Θα τρόμαζες με αυτό που θα αντίκριζες διαβάζοντας τις σκέψεις τους.

Τίποτα είπε...

Είναι όντως τρομερό. Όσο και το να μη ζεις. Καλώς όρισες, σέξπυρ :)

quartier libre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.