Απαντήστε . Ή αλλιώς: Μίμησις πράξεως...

"Απαντήστε". Να μια καλή άσκηση για μαθητές των σχολών δραματικής τέχνης. Τους ζητάς να σου πουν το "απαντήστε" με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Απαντήστε, ερωτηματικά, όπως εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει καλά, που περιμένουν απάντηση, αλλά δεν είναι και ακριβώς σίγουροι πως έχει συμφωνηθεί να δοθεί αυτή, που θέλουν να ξεκαθαρίσουν αν πρέπει να περιμένουν ή όχι.

Απαντήστε, σαν ψιθύρισμα, σαν υπενθύμιση, κυματάκι ήρεμο στα βότσαλα του γιαλού, που περνά και χάνεται και πάλι επιστρέφει το ίδιο ψιθυριστά, μην τυχόν και ενοχλήσει, αλλά είναι πάντα εκεί, διακριτικά δηλώνοντας την παρουσία του.

Απαντήστε, απολογητικά, σαν το συγνώμη του τελευταίου επιβάτη που σκαρφαλώνει στο πηγμένο λεωφορείο και αιωρείται κρεμασμένος στο σίδερο, ανάμεσα στην άσφαλτο και την ανοιγμένη πόρτα, υπομένοντας τη δυσαρέσκεια των υπολοίπων και το σιχτίρισμα του εισπράκτορα.

Απαντήστε, παρακλητικά. Εκεί χρειάζεται να επιβληθεί στα μέσα του ο ηθοποιός, να ελέγξει φωνή, στάση και βλέμμα, λίγο απρόσεκτος να δείξει κι αμέσως η παράκληση γίνεται ικεσία, βραχνάς στο λαιμό του αποδέκτη της.

Απαντήστε, επιτακτικά. Για κείνους που διστάζουν να δώσουν απάντηση, που στέκουν αναποφάσιστοι μπροστά στις λέξεις, διαλέγοντας ανάμεσα στα τσεκούρια εκείνο που πιο μαλακά τσεκουρώνει.

Απαντήστε, ηρωικά. Με βλέμμα ανάλογο της Αντιγόνης μπροστά στον Κρέοντα ή, τουλάχιστον, του Κούρκουλου μπροστά στην Τασσώ Καββαδία, αλλά όχι έτσι όπως φανφαρόνος ηθοποιός απαγγέλει το "κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε".

Απαντήστε, όπως ζητά νερό ο διψασμένος. Εδώ είναι η ικεσία, το ξέρεις πως γίνεται θηλειά, αλλά δε σε απασχολεί, εκείνο που προέχει είναι να ικανοποιήσεις τη δίψα σου.

Απαντήστε, σε κανέναν, σαν εκείνο το ντε στο καληνύχτισμα της Μαργαρίτας.

Απαντήστε, θριαμβευτικά. Σαν τον παπά που κραυγάζει το όνομα του μωρού πάνω από την κολυμβήθρα, σαν κάποιος που επιτέλους βρήκε τον τίτλο που τον παίδευε τόση ώρα στο κατεπείγον του.

Απαντήστε...