Βιαστές...
Έρχεσαι, φεύγεις. Κι ύστερα πάλι έρχεσαι και ξαναφεύγεις. Πως με ποθείς το ξέρω. Δεν μπορείς να κρυφτείς από μένα. Απ’ όλους τους άλλους, ναι. Μα όχι από μένα. Το νιώθω το βλέμμα σου να με μετράει. Ακόμη κι όταν δεν είσαι εδώ. Βαραίνει πάνω μου. Δεν τα κρατάς τα προσχήματα. Τόσο εδώ, τόσο εκεί, από δω μέχρι εκεί. Υπολογίζεις γωνίες, αναζητάς κερκόπορτες. Σε τι; Σ’ αυτό που απλόχερα σου δίνεται. Κατακτητή της δεκάρας. Δεν τις μπορώ τις προσδοκίες σου. Δεν τις αντέχω. Πώς τολμάς μ’ άδεια χέρια να με πλησιάζεις; Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, αν δεν έχεις. Οι περισσότεροι είστε έτσι. Ρίχνεστε πάνω μου, με διαλύετε με τις προσδοκίες σας, ασελγείτε κατ’ εξακολούθηση. Με ποιο δικαίωμα; Ποιοι νομίζετε πως είστε; Βιαστές είστε παρθένων. Αυτό είστε, είπε το χαρτί…
20 σχόλια:
"Αυτό είστε, είπε το χαρτί…":
α) στο μολύβι / στυλό, κλπ.
β) στη σφραγίδα της εφορίας
γ) στον πρωκτό (prequel του post με τίτλο "το καζανάκι")
δ) στο δώρο (υποκειμενικό πλάνο χαρτιού περιτυλίγματος)
ε) στο ψαλίδι
Όποιος το βρει δεν κερδίζει τίποτα :-)
"Δεν έχω τίποτα να σου δώσω, αν δεν έχεις".
Αυτό.
Και ξανά ένα ΤΙΠΟΤΑ απέχω απο το να δεχτεί η σελίδα σου σχόλιο!
Έλεγα στο σχόλιο που έφαγε το ηλεκτρονικό άδυτο λοιπόν, πως η βία είναι το θηλυκό του βίου και είναι ειπωμένο που τη ζωή βιαστές την αρπάζουν.
@ helix nebulae
Και δεν υπάρχει και κοινό να ζητήσουμε τη βοήθειά του:)
@ herinna
Δυστυχώς, αυτό ήταν όλο...
@ Έκτορα
Όμορφα ειπωμένο αυτό. Και πιθανότα σωστό σε ό,τι αφορά τη ζωή. Carpe vitam, λοιπόν. Ωστόσο, εξακολουθεί να με ταλανίζει η υπογράμμιση της herinna...
(Δεν είχα αντιληφθεί, πάντως, πως φέρεται τόσο αφιλόξενα στους επισκέπτες η σελίδα μου. Και δεν ξέρω πώς να τη συνετίσω. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους της. Καλώς ήλθες.)
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ή μάλλον για έναν λόγο αυστηρά προσωπικά συνειρμικό και επικοινωνιακά δυσερμήνευτο μου έρχεται στο μυαλό η ατάκα από την "Εβραία" του Μπρέχτ... "Είσαστε τέρατα ή ποδογλείφτες τεράτων". Καλώς σε βρήκα.
Μια χαρά είναι η σελίδα σου. Λιτή κι απέριττη (σε αντίθεση με τη δικιά μου). Ακόμα κι η καφέ ταπετσαρία ταιριάζει με το ύφος και το περιεχόμενο των καταπληκτικών σου κειμένων. Συνέχισε και μη σε νοιάζει το κοινό καλό μου τίποτα.
Μόλις γίνω διάσημος μπλόγκερ υπόσχομαι να σου κάνω αφιέρωμα :-))
Υ.Γ. Δεν μας είπες ποιά είναι η σωστή απάντηση όμως ;-)
@ Αντώνη,
Πού στο καλό τη θυμήθηκες την Ιουδήθ; Εξαιρετικό κείμενο, πανέμορφος ρόλος:)
Σαν να λέμε, μπήκες με το δεξί, κρατώντας δώρα. Καλώς όρισες:)
@ helix nebulae
Δεν παραπονιέμαι για τη σελίδα μου με τα καφέ μέσα-έξω της. Αλλιώς θα καλούσα μπογιατζή. Προσπάθεια για αστείο ήταν, αποτυχημένη όπως φάνηκε:)
Όσο για την απάντηση:Μα φυσικά στο τίποτα. Στο τίποτα το είπε το χαρτί:)
Ψάχνω να πω κάτι, αλλά δεν βρίσκω, τίποτα.
Σ;)
Ψέμματα, θέλω να πω κάτι: "Χαρτί"; Κάτι μού θυμίζει...
Κάτι καμένο, Μαύρε Γάτε;
Καλή εβδομάδα. Και...χαλαρά. Συχνά δε βρίσκω κι εγώ να πω τίποτα. Άλλες πάλι νομίζω ότι βρίσκω, αλλά νομίζω πως μόνο νομίζω:)
Καμένο ή καμμένο γμτ?
καημένο :-)
πόσο σοφά μίλησε το χαρτί...
@ tatine
Και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...:)
εγώ τίποτα, για χρόνια πολλά το συναπαντούσα "καμένο". Ξαφνικά το word άρχισε να μου το υπογραμμίζει σαν λάθος. Τώρα το γράφω καμμένο αλλά πέσει φωτιά να με κάψει αν ξέρω γιατί.
Γιατί όπως και το κομμένο έχει ρίζα κάψω - κόψω όπου το ψ μετατρέπεται σε μ για λόγους ευφωνίας...
Κάποτε μαθαίναμε. Κάποτε είχαμε ενδιαφέρον να μάθουμε, ή τέλος πάντων είχαμε επιλογή να μάθουμε ή όχι... Τώρα πια καμιά επιλογή. Τι θαυμαστό κι αυτό μέσα σ' ένα κόσμο άπειρων δυνάμενων επιλογών! Ε;
Καλημέρα σε όλους.
Μπήκα λίγο αγενώς ή πολύ οικεία... Το δεύτερο νομίζω μου ταιριάζει καλύτερα.
@ herinna,
παλιά έγραφα το ψέμμα με δύο μ, τώρα όχι. Το καμμένο επίσης, τώρα όχι. Άντε να βρεις άκρη:)
@ χαμίνι
Πού την είδες την αγένεια; Μια γειτονιά είμαστε:) Καλώς ήρθες:)
carpe vitam
η Ιουδήθ. Εξαιρετικό κείμενο, πανέμορφος ρόλος
Δημοσίευση σχολίου