Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος...

Τα τύλιξε προσεκτικά και μου τα παρέδωσε. Ένα κουταλάκι ξύλινο, εκείνος το είχε φτιάξει. Μια κούπα τσίγκινη. Ένα τετράδιο παλιό, καλλιγραφημένο, με οδηγίες για σταφυλοθεραπεία, τι στο καλό τη θέλανε τη σταφυλοθεραπεία, δε ρώτησα. Μια φωτογραφία παλιά, δυο άντρες, στεγνά πρόσωπα, μάτια πυρπολημένα, μαλώσαμε, μου είπε, με το Μενέλαο, ήθελε να στήσουμε τη σκηνή χαμηλά, εγώ στο ύψωμα, χωρίσαμε τότε, του την πήρε ο χείμαρρος τη σκηνή, έβλεπα από ψηλά και γέλαγα, δε μου ξαναμίλησε ποτέ, τον πόνεσε που είχα δίκιο, δε μίλησα κι εγώ, αγύριστο κεφάλι από πάντα του. Σε μια τσάντα πλαστική τα έβαλε μόνος του, τυλιγμένα σε ένα φύλλο Ριζοσπάστη, κράτησέ τα, μου είπε σφίγγοντας τα χέρια μου, κράτησέ τα. Έφυγα. Δεν τον ξαναείδα από τότε, απέφευγα. Ούτε στην κηδεία του πήγα, με σταύρωσε η μάνα μου, δεν πήγα. Όμως, στην κηδεία του Μενέλαου πήγα. Και του το είπα του Μενέλαου. Το δέμα του Ηλία με τη φωτογραφία σας, του είπα, το ξέχασα κείνη τη μέρα, στη στάση του λεωφορείου, γύρισα πίσω αμέσως, αλλά κάποιος το είχε πάρει. Ψάξε να τον βρεις εκεί πάνω να του το πεις, εγώ ντράπηκα. Γελώντας να του το πεις, όπως γέλασε κι εκείνος με τη σκηνή σου που την πήρε το νερό. Πατσίσατε…