Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007

Το πηγάδι...

Το πηγάδι ήταν το όριο. Πέτρινο, κρυμμένο μέσα σε προχειροκατασκευή, χώριζε στα δυο το μικρό μου σύμπαν. Από δω το δικάμαρο σπίτι, η κουζινούλα με την τσίγκινη οροφή, η χωματένια αποθήκη για τα σανά, ο στάβλος για τα γελάδια και τα χωράφια. Από κει η μεγάλη στέρνα, ένας φοίνικας και πάλι χωράφια που τέλειωναν στη δημοσιά. Από δω το σπίτι μας. Από κει ο κόσμος.

Το πηγάδι ήταν το όριο. Αυτό δεν έπρεπε ποτέ να το προσπεράσω, χωρίς άλλον δίπλα μου. Ούτε να το πλησιάσω χωρίς άλλον έπρεπε. Γιατί εκεί μέσα ζούσε ο δράκος και «σα δει μονάχα τους μικρά παιδιά, χραπ! ορμάει απ’ τα βαθιά, χραπ! σε κάνει μια χαψιά», το πίστευα, γιατί να μην το πιστέψω, οι αγαπημένοι μου το έλεγαν, θέλουν οι αγαπημένοι μας το κακό μας; Όχι, δεν το θέλουν.

Το πηγάδι ήταν ο φόβος μου. Και πρέπει να ήταν πολύ μεγάλος γιατί ξεπερνούσε την αγάπη για τη μάνα μου. Αλλιώς γιατί να την ακολουθώ μέχρι εκεί μόνο, κάθε, μα κάθε πρωί, που την παρακαλούσα να μην πάει στο εργοστάσιο και να μείνει μαζί μου; Μπροστά εκείνη, πίσω εγώ, κλαίγοντας. Κι οι δυο κλαίγαμε. Την ακολουθούσα, μην πάς σήμερα, δεν μπορώ, φώναζε. Μέχρι το πηγάδι. Και κείνη το ήξερε πως θα σταματήσω εκεί, ναι, ήταν σίγουρη πως θα σταματήσω εκεί, γιατί αλλιώς, γιατί κατέβαζε το κεφάλι κι έφευγε, σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να κοιτάξει πίσω της ξανά;

Το πηγάδι ήταν η χαρά μου. Όσες φορές το προσπέρασα, πάντα μαζί με κάποιον άλλον, με περίμενε η στέρνα με τα νερά της τα πράσινα και με τα αλογάκια της παναγίας και με τα καφάσια τα χόρτα που ξεπλένονταν απ’ το χώμα. Με περίμενε ο φοίνικας που στα ριζά του μαζεύονταν οι εργάτες του χωραφιού και κολατσίζανε και λέγανε ιστορίες. Μα πάνω απ’ όλα με περίμενε ο δρόμος. Ο δρόμος που οδηγούσε στην πόλη με τους σινεμάδες της και με τα λεωφορεία της και τα μαγαζιά της. Στην πόλη με τα θαύματά της.

Όσο μεγάλωνα, τα πηγάδια πλήθαιναν. Τις περισσότερες φορές ήμουν καλό παιδί. Φοβισμένο, αλλά καλό. Δεν τα πλησίασα. Τα σεβάστηκα και με σεβάστηκαν κι οι δράκοι τους. Τις περισσότερες φορές. Γιατί ήταν και κάποιες άλλες που να, τώρα που το εξομολογούμαι τρέμω απ’ το φόβο, ήταν λέω και κάποιες άλλες που δεν τα φοβήθηκα. Τα προσπέρασα και βγήκα στη στέρνα και στα θαύματα της πόλης. Μονάχα εγώ. Χωρίς κανέναν να με συνοδεύει. Και τα ‘ζησα τα θαύματα. Για λίγο…

16 σχόλια:

αμμος είπε...

Ξέρεις, σε πολλά παραμύθια το πηγάδι είναι η είσοδος στο νεραϊδόκοσμο με τις ομορφιές και τους θησαυρούς, πέρα από φωλιά του τέρατος. Κάποιες φορές μάλιστα το τέρας φυλάει ακριβώς αυτήν την είσοδο. Σαν να έπρεπε να μεγαλώσεις για να ανακαλύψεις, όχι όλη την αλήθεια, αλλά ολόκληρο το παραμύθι.

[Εξαιρετικής ευαισθησίας κείμενο.]

Τίποτα είπε...

Βουτιά στα πηγάδια, άμμε...
Να σκάσει απ' το κακό του ο κακός ο Δράκος. Και μπορεί μαζί του να σκάσουμε κι εμείς. Γιατί μέσα μας είναι κι αυτός κι ο νεραϊδόκοσμος με τις ομορφιές.Ωστόσο, πριν, θα έχουμε αφεθεί να πέσουμε...

roidis είπε...

(...και 'μεις χαιρόμαστε τα γραπτά σου.)

Τίποτα είπε...

@ Ροΐδη, τι να πω για τα δικά σας; Όλους όσους είστε εκεί στ' αριστερά, στο μέρος της καρδιάς, χαίρομαι να σας διαβάζω, για διαφορετικούς λόγους τον καθέναν. Και το τίποτά μου, αρχίζει κι αποκτά σχήμα...:)

Helix Nebulae είπε...

Ε, όχι και τίποτα... Αν ήταν έτσι το τίποτα, τι να πουν κι οι υπόλοιποι μ' αυτά που γράφουν...

Πολύ καλή δομή - σφιχτό, γλαφυρό κι ευαίσθητο όσο ακριβώς πρέπει. Συνέχισε και μην τολμήσεις να καβαλήσεις κανένα καλάμι γιατί σ' έσφαξα.

Τίποτα είπε...

@ helix nebulae...
Θα φανεί λες;

Τίποτα είπε...

@ helix nebulae
και...σ' ευχαριστώ

IdentityCafe είπε...

ωραιο κειμενο, χαιρομαι που σε ανακαλυψα...

herinna/ είπε...

Σε άφηνε η μαμά σου μόνο σου απέναντι στο πηγάδι ν' αναζητήσεις και να βρεις το θαύμα σου και το βρήκες ευτυχώς για μας.

Фе́ммe скатале είπε...

Το πηγάδι είναι σύνθετη λέξη
βγαίνει απο τη λέξη -πηγή που σημαίνει αυτός που δεν έχει στρόγγυλα μάτια και τη λέξη -Άδη που είναι εκείνος ο κύριος που όσοι πέθαιναν πήγαιναν και τον έπρηζαν με τις γκρίνιες τους. Σα σύνολο μαζί η λέξη σημαίνει οτι όποιος δεν έχει μάτια να δεί τί είναι βαθειά, βλέπει μόνο το τέλος.
Και σιγά μην περάσει ποτέ καλά στη διαδρομή.

Τίποτα είπε...

@ identitycafe

Κι εγώ χαίρομαι που σου αρέσει, καλώς ήλθες:)

@ herinna

Πάντα με το καλό λόγο στα χείλη:)

Τίποτα είπε...

@ maria_adouaneta,

Το πηγάδι είναι, επίσης, μια μικρη ομάδα ατόμων που κάθονται γύρω γύρω και συζητούν,καλή ώρα. Άλλοι απ' αυτούς έχουν στρογγυλά μάτια και βλέπουν βαθιά κι άλλοι όχι και βλέπουν μόνο το τέλος.

Αυτοί που μέσα στο πηγάδι βλέπουν το Δράκο και μιλάνε γι' αυτόν, δε σημαίνει απαραιτήτως πως βλέπουν μόνο το τέλος. Την ευχαριστιούνται τη διαδρομή τους.

Γιατί μην ξεχνάς πως η λέξη Δράκος βγαίνει από το Δ-εν, δηλαδή άρνηση και το Ράκος που είναι το κουρέλι. Στο σύνολό της η λέξη σημαίνει "Δε με νοιάζουν τα κουρέλια που φοράω κι εξακολουθώ να τραγουδάω".

Αυτό βέβαια το καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν στρογγυλά μάτια:)

Σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο πηγάδι:)

Sigmataf είπε...

Και για πες μου πως είναι να ζεις τα θαύματα, μοναχικά χωρίς παρέα;

Τίποτα είπε...

@ αγαπητέ μου, sigmataf

Δεν ισχυρίστηκα ποτέ κάτι τέτοιο.
Το να μπορείς να απολαμβάνεις τα πάσης φύσεως θαύματα μόνος σου και να είσαι ικανοποιημένος με αυτό, προϋποθέτει σοφία που δεν τη διαθέτω. :)

quartier libre είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
rip1708 είπε...

"Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι."
ειναι υπεροχο που ξεμακρυνες απο το πηγαδι σου και αγγιξες τα θαυματα..τα λογια σου ειναι παντα πανεμορφα..καλως σε βρηκα να προσεχεις..