Περί άρθρων...

Πλάκα μεγάλη τα άρθρα. Όχι του Συντάγματος, πλάκα κι αυτά, αλλά για άλλους λόγους. Ούτε τα των εφημερίδων, εκεί κι αν γίνεται χαμός. Για τα άλλα άρθρα μιλώ.
Για τις μικρές εκείνες λεξούλες που συνοδεύουν τα ουσιαστικά και όχι μόνο. Συνοδεύουν, μας μαθαίνανε. Τα καταράστηκαν οι γραμματικοί να συνοδεύουν. Πορτιέρηδες τα καταδίκασαν να ‘ναι. Να ανοίγουν πόρτες κι ύστερα να παραμερίζουν για να περάσουν τα ουσιαστικά. Αθέατα, ασήμαντα, σχεδόν δουλοπρεπή στέκονταν στη γωνίτσα τους, όσο τα Ουσιαστικά αλώνιζαν με τα νοήματά τους τα βαθιά. Ποιος ασχολήθηκε μαζί τους; Πρόσωπα, ζώα ή πράγματα, καταστάσεις, ενέργειες, ιδιότητες, εκεί , μας έλεγαν είναι το ζουμί. Εκεί το ουσιαστικό, τα ονόμασαν κιόλας έτσι, μπας και δεν το καταλαβαίναμε.

Και πέρασαν τα χρόνια. Κι εμείς βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε στη δύναμη των ουσιαστικών, υποτιμώντας τα άρθρα. Κι άξαφνα, ήρθε η εποχή του chat και του blog. Κι άξαφνα, τα ουσιαστικά έπαψαν να είναι ουσιαστικά και μετατράπηκαν με τη δύναμη των καλωδίων από τη μια μέρα στην άλλη σε επουσιώδη. Κι άξαφνα, κείνο το Η και το Ο απέκτησαν δύναμη, ω! πόση δύναμη απέκτησαν, πόσο ουσιαστικά γίνηκαν κείνα τα μικρούλια, αθέατα άρθρα, στο blogοχωριό και στα chatrooms, την πήραν την εκδίκησή τους, ψήλωσαν, απέκτησαν όγκο, γέμισαν τη σκηνή, εκεί στραμμένα τα βλέμματα, εκεί τα προσκυνήματα, σ’ αυτές τις γωνίες του Η που κρύβουν καμπύλες, ηδονικές καμπύλες, σ’ αυτήν την καμπύλη του Ο που κρύβει γωνίες και προεξοχές, ηδονικές προεξοχές.
Ωστόσο, όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, και σιγά μη χαλούσε η σούπα στα άρθρα. Κείνο το ΤΟ ακόμη παραπονεμένο μένει, παραγκωνισμένο και παραγνωρισμένο, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να το αναγνωρίσει κανείς. Καθόλου άδικα, θα πεις. ΤΟ…Τι σημαίνει ΤΟ? Και καμπύλες έχει και ευθείες έχει, τι κατασκεύασμα περίεργο είναι αυτό; Πόσο τη φαντασία σου βοηθά; Άχρωμο, ουδέτερο, και προπαντός άφυλο εξακολουθεί να στέκει ανάμεσα στ’ άλλα άρθρα που γίνηκαν ξαφνικά ουσιαστικά. Θα μπορούσε, βεβαίως, να ισχυριστεί κανείς πως το ΤΟ είναι το πιο σημαντικό απ΄ όλα τα υπόλοιπα άρθρα, αφού δε σε παρασέρνει με τη θηλυκότητά του, δε σε αποσυντονίζει με τη βαρβατίλα του, αλλά σε προκαλεί να δεις το ουσιαστικό που κρύβεται πίσω από αυτό. ΤΟ ανθρώπινο. Ποιος ενδιαφέρεται για τα ουσιαστικά, όμως; Μα τόση ώρα τι λέμε; Πέρασε η εποχή τους. Κανείς…